O ASTEROIDE RYUGU
Durante case catro anos e unha viaxe que lle levou tres veces ao redor do Sol, ninguén –salvo o seu reducido equipo de controladores- fíxolle moito caso. Pero agora a sonda Hayabusa 2 chegou por fin ante o seu obxectivo, un diminuto asteroide identificado polo número de catálogo 162173, Ryugu para os amigos.
Ryugu é tan pequeno que non foi descuberto ata 1999, dentro dun programa para localización de asteroides cuxa órbita pode achegarse perigosamente á da Terra. Forma parte dun grupo coñecido como asteroides Apollo (nada que ver co programa lunar americano dos anos sesenta) no que xa hai rexistrados preto dun milleiro e medio. Case todos son moi pequenos: o maior, Sísifo, non chega aos dez quilómetros de diámetro; Ryugu, dez veces menos. Pero o seu interese estriba na remota posibilidade de que algún poida impactar no noso planeta. O que caeu en Chelyabinsk (Rusia) hai cinco anos deixando unha boa chea de feridos por cristais rotos, era un Apollo non detectado.
A sonda que agora nos ocupa é a Hayabusa 2, xaponesa e segunda dunha serie iniciada en 2003. O aquela ocasión, a Hayabusa 1 foi a primeira misión dirixida a obter mostras dun asteroide. Tras unha accidentada viaxe, conseguiu cumprir o seu obxectivo e regresar á Terra con mineral recollido no asteroide Itokawa. Xapón uníase así a Estados Unidos e Rusia en ser os tres únicos países que posúen mostras de material extraterrestre. Aínda que neste caso, en cantidades mínimas: uns 1.500 grans tan diminutos que houbo que identificalos mediante microscopía electrónica. Pero suficientes para determinar directamente por primeira vez a composición dun asteroide.
Aquela misión estivo infestada de dificultades, desde a perda dunha baliza que debía guiar a aproximación ao asteroide ata a conxelación do combustible durante o seu longo periplo de retorno á casa. Coa Hayabusa 2, os técnicos xaponeses aproveitaron as leccións tan duramente aprendidas e melloraron moitos equipos de a bordo, aínda que o método de funcionamento segue sendo esencialmente o mesmo.
A baxísima gravidade do Ryugu impide unha aterraxe convencional. Calquera rebote por suave que fóra enviaría a sonda de novo cara ao espazo. No seu lugar, seguirase un procedemento máis complicado. Primeiro, desde unha distancia de cincuenta metros, o Hayabusa 2 disparará contra o chan unha bala de cobre dun par de quilos de peso para formar un cráter artificial que expoña o terreo subxacente, sobre o que se farán todos os experimentos. Despois, a nave irá descendendo aos poucos ata que unha especie de funil faga contacto co chan. Un novo disparo, esta vez dun proxectil máis lixeiro de tantalio puro, fará que algunhas esquirlas do chan salpiquen de forma que algunhas sexan recollidas polo funil. De aí pasarán a unha cápsula que –tras outra longa viaxe- devolveraas á Terra. O regreso será no 2020. É o que teñen os voos especiais: que levan moito tempo.
Polo momento, o Hayabusa transmitiu excelentes fotos do asteroide. O que ao principio non era senón un punto luminoso fronte ao fondo de estrelas converteuse nunha rocha sorprendentemente regular que, segundo o punto de vista, lembra a un diamante tallado. A súa superficie mostra algún cráter de impacto e multitude de rochas soltas. Xira ao redor do seu eixo con movemento retrógrado, é dicir, de oeste a leste, ao contrario que a Terra. E as súas dimensións, como se previu, non chegan ao quilómetro de diámetro.
É un asteroide de tipo C, metálico. A súa composición probablemente inclúe níquel, ferro, outros elementos pesados e quizais trazas de auga. Alguén calculou xa que o seu valor desde un punto de vista mineiro pode ser duns 80.000 millóns de dólares. Deducindo os astronómicos custos de explotación, o beneficio futuro dunha compañía que decidise explotalo podería alcanzar os 30.000 millóns. Pero esa é unha empresa que está aínda moi no futuro.
Namentres, estamos a asistir o descubrimento doutro (pequeno) mundo cuxa xeografía se irá despregando ante os nosos ollos durante as próximas semanas.
FONTE: Rafael Clemente/elpais.com
0 comentarios