O VALOR DA AMIZADE

Amizade / Imaxe: planetamamy.com

Reproduzo o artigo de Elisa Sal, autora do blog Planeta Mamy, sobre a  importancia de ensinar aos nosos fillos o valor da amizade e que vos pode axudar moitísimo a reflexionar sobre o tema:

Sempre fun unha persoa moi  extrovertida, tanto que a miña nai sempre dicía de min que me facía amiga ata das pedras, supoño que é o que sucede cando te levas case 10 anos coas túas irmás e tiña que ir a todas partes cos meus pais case coma se fose filla única, porque as miñas irmás, cando eu cumprín os 5 anos, xa pensaban máis en saír de festa que en xogar comigo.

Así que, as miñas circunstancias, fixéronme sacarlle partido á miña habilidade para as relacións sociais. Alá onde ía cara a amigos e moitas veces acababa liderando ao grupo ou o xogo. Non é que me gustase mandar (aínda que o meu marido seguro que opina o contrario) pero, hei de recoñecer que teño facilidade para propoñer ideas e motivar á xente. Sobre todo, o que nunca me gustou foi seguir o establecido así, porque si… e esta é, case, unha das ferramentas sociais máis importantes dunha persoa, ter a personalidade, a integridade e a determinación para saber o que vai ou non cun mesmo.

Curiosamente, iso levoume a cambiar moito de amigos, así que digamos que “amigos de toda a vida” pódoos contar cunha man. Supoño que, só aqueles que respectaron a miña forma de ser, que me aceptaron incondicionalmente ou que entenderon a miña diferenza como un complemento, son agora os meus mellores amigos, o mesmo que eles para min.

Non vos equivoquedes, isto non vai de “eu son así e así seguirei, nunca cambiarei”, ao contrario, sempre pensei que hai que adaptarse ao momento, ao medio ou as persoas, pero mentres esa adaptación non supoña a anulación da propia personalidade. É máis fácil se vos digo que hai que saber  empatizar cos demais, si, pero iso non significa que deixemos de ser nós mesmos.

Todo isto son reflexións que fago agora “a touro pasado”, pero lembro ter as miñas propias inseguridades por non comprender que é o que fixera mal con algunha amizade ou grupo de amigos e que fixo que nos distanciásemos ou que perdésemos a amizade, o que tamén é probable que lles suceda aos meus fillos hoxe en día ou nun futuro próximo.

Lamentablemente, á xente gústanlle máis as persoas que sempre din “SI” a todo e que, se fai falta, tíranse por unha ponte (frase de nai por antonomasia,  jajaja), pero xa falamos da importancia de ser asertivos e de que dicir “NON” é moi san tamén, porque, verdade que cando aos teus fillos un día ofrézanlles drogas quererás que teñan a suficiente autoestima e unha personalidade segura para que lles faga dicir “NON”? Pois todo foméntase na forma na que se establecen as súas primeiras amizades na infancia e en como nós, como pais, respectamos o seu carácter.

A importancia da amizade na infancia

A amizade, á parte de ser un dos valores máis importantes do ser humano, é unha ferramenta vital para o desenvolvemento de habilidades sociais como a  empatía, o traballo en equipo, a resolución de conflitos, a aceptación das normas, etc… así como para recoñecer e xestionar as súas propias emocións en grupo: a admiración, os celos, a envexa, a autoestima, o perdón, a reconciliación, o agradecemento, a lealdade, a confianza… ademais, os primeiros amigos supoñen un vínculo afectivo libre de prexuízos e “máscaras” e cobre necesidades psicosociais básicas como a pertenza a un grupo, o ser apoiado e querido ou o ser aceptado polos seus iguais, necesidades que tamén son cubertas pola familia, pero que tamén teñen que ser complementadas por outro tipo de interaccións sociais e de persoas.

A amizade na infancia é o “banco de probas” para que o día de mañá poidan saír aí fose e enfrontarse co resto da sociedade, o que lles fará, aos poucos, decidir como queren mostrarse ao mundo.

 Como lles axudamos a establecer amizades sas?

–Lugares de interacción social: hai que levarlos a lugares onde poidan  interaccionar cos seus semellantes, ben sexa no parque, nunha actividade extraescolar, ou cousas polo estilo… porque está claro que, hoxe en día, o xogo libre na rúa, como tiñamos nós de pequenos, é case imposible porque as cidades non están feitas para os nenos e, ademais, hai que engadir a falta de interacción social que Internet e os videoxogos impídelles levar a cabo… menos mal que aínda temos o patio do colexio para que fagan amigos.

–Detectar un bo amigo: ensinarlles a recoñecer se un amigo está a abusar da súa amizade e lembrarlles que un amigo de verdade axúdalle incondicionalmente, permítelle ser tal e como é, respéctao, desexa formar equipo con el, cóbrelle as costas ou non contaría nun círculo con outros nenos ningunha confidencia persoal…

–Axudando a forxar a súa personalidade: a maioría dos pais desexan que os seus fillos sexan nenos  obedientes, que non lles leven a contraria, que sexan maleables, que se adapten a eles… entón, cando ao teu fillo díganlle que se tire por unha ponte quererás que faga o mesmo? É importante establecer unhas normas e límites en casa, pero tamén debemos de respectar, en certa medida, o seu carácter e a súa personalidade para non anular esa protección natural fronte aos posibles abusos e desafíos de futuros amigos, sobre todo, dos que chegan coa adolescencia, etapa onde as amizades aínda son máis fortes e onde poderemos intervir aínda menos…


Quizais esa personalidade forte e determinante que hoxe nos  desafía con apenas un metro de altura a base de perrenchas, sexa a que mañá saiba dicir “NON”, aínda que iso supoña perder un amigo, saír dun grupo ou estar só unha tempada… xa o di o refrán “é mellor estar só que mal acompañado”.

E é que un amigo é aquel que te respecta, que te deixa ser como es, que te acepta incondicionalmente e que te fai sentir feliz e cómodo… aínda que digas que NON.