SEGUE VIVO O MEGALODÓN?

Megalodón / Imaxe: noticiastnt.net

Hai uns 23 millóns de anos, fixo a súa aparición uno dos depredadores máis  voraces que xamais percorrese os océanos da Terra: o megalodón. Esta quenlla de pesadelo, o máis grande de todos os tempos, medía case 20 metros de lonxitude, tres veces o tamaño das quenllas brancas, e pesaba 50 toneladas. Non é estraño que siga fascinando tanto aos científicos como á industria cinematográfica, que mesmo o converteu o pasado verán no protagonista dun éxito de despacho de billetes deses para consumir con flocos de millo.

Aínda que a maioría dos investigadores cre que o monstro terminou extinto -hai 2,5 millóns de anos, segundo un equipo da Universidade de  California Mercé (EE. UU.)-, o seu auténtico destino foi posto en dúbida nalgunhas ocasións, ata o punto de que hai quen asegurou avistalo na actualidade ou lle atribuíron restos atopados nas costas ou a morte doutras quenllas. O mito foi no seu día alimentado por algúns programas de televisión que suxerían que o xigante podía seguir sucando as augas.

Agora, investigadores da tamén estadounidense Universidade William Paterson cren descubrir a causa pola que é imposible que o megalodón siga escondido nas profundidades dos océanos. Segundo explicaron explicaron na reunión anual da Unión Americana de  Geofísica (AGU), foi a alta temperatura corporal deste enorme peixe o que finalmente terminou con el.

Do mesmo xeito que as quenllas actuais, como o branco ou o mako, o  megalodón podía axustar a temperatura do seu corpo segundo atopábase en augas frías ou quentes. Isto permitiríalle sobrevivir con éxito en diferentes hábitats, toda unha vantaxe á hora da caza, como explican os autores do estudo na revista «LiveScience». Pero mentres os antepasados das quenllas actuais que convivían co  megalodón tiñan temperaturas corporais de entre 20º C e 30º C, a desta besta brutal podería oscilar entre os 35º C e os 40º C, similar á de mamíferos como as baleas.

Semellante calor requiriría un metabolismo moi activo e, por tanto, alimentarse frecuentemente. Pero despois o clima quentouse e as presas do  megalodón (que ían desde grandes peces e tartarugas a baleas, golfiños, focas ou outros mamíferos mariños) trasladáronse a augas máis frías en latitudes máis altas. A escaseza de alimentos e a competencia con novas especies de depredadores, como as  orcas, puideron ser a fatal combinación que levou ao xigante á extinción despois de reinar durante 21 millóns de anos

O que fai que a existencia e extinción dos  megalodontes sexa un misterio para os investigadores é que a anatomía destas quenllas antigas era moi parecida á dos modernos, con esqueletos feitos de cartilaxe en lugar de óso. Esta característica, tamén común ás raias, distíngueos doutros vertebrados. Pero significa que as quenllas non deixan grandes restos fosilizados como o fan outros animais. O óso mineralízase e  fosiliza, algo que a cartilaxe non fai ou fai mal.

Pero do mesmo xeito que as quenllas modernas, os dentes do extinto estaban feitos de  fosfato de calcio, o que os fai moi abundantes no rexistro fósil. Isto precisamente é o que utilizaron os investigadores para o seu estudo. Para pescudar se a temperatura corporal do  megalodón era similar á dos  escualos modernos, os científicos examinaron os  isótopos de carbono e osíxeno nos dentes da quenlla antiga e nos de quenllas modernas. Estes  isótopos forman diferentes ligazóns dependendo da temperatura do animal cando se desenvolven os dentes.

Con esta técnica, o equipo puido estimar a temperatura media do corpo do  megalodón e atopar pistas de que lles levou á extinción. "Os grandes cambios climáticos combinados con limitacións evolutivas poden proporcionar a clave para a extinción da especie de quenlla máis grande que haxa  vagado xamais polo planeta", conclúen. Poida que o monstro xa non suque os océanos pero a súa magnética lenda e o seu interese científico aínda seguen vivos.

FONTE: abc.es/ciencia