EFECTOS ESPACIAS NO CINEMA DE HOXE

 

Moitas das películas que mellores momentos (e tamén peores) fixeron pasar aos espectadores teñen como elemento común a utilización dos efectos visuais ou efectos especiais para crear a ilusión de mundos ou criaturas imaxinarios. Ás veces fermosos e ás veces terribles, pero sempre, mesmo con tecnoloxías moi precarias, asombrosos. Xa nunha data tan temperá como o ano 1933, Merian C. Cooper conseguiu aterrorizar a medio mundo co seu King Kong, o simio xigantesco que é desde entón unha icona da cultura popular. Contan mesmo que nunha primeira edición da película, o público se desmaiaba ou saía despavorido da sala ante algunhas escenas que foron posteriormente eliminadas. En realidade, a lenda é máis fermosa que a realidade, debido a que ao parecer as míticas escenas foron cortadas por Cooper por algo moito máis prosaico: retardaban o ritmo do relato. Outros magos pioneiros como George Pal ou Ray Harryhausen conseguiron crear auténticas fantasías visuais con marionetas, debuxos, miniaturas, latex, maquetas e explosións. Hoxe, en cambio, todos estes trucos foron substituídos por softwares moi sofisticados e potencia de computación, pero hai algo que permanece: a imaxinación para facer parecer real algo que non existe.

Darren Hendler, director de Dixital Human Group en Dixital Domain, leva 25 anos dedicándose para os efectos especiais no cinema nalgunhas das películas máis taquilleras das últimas décadas. Polas súas mans, e os seus computadores, pasaron monstros e personaxes que forman parte da nosa memoria cinematográfica; precisamente para manterse na vangarda da industria, o seu traballo tivo que evolucionar: “nos dous últimos anos estiven máis centrado na parte tecnolóxica do cinema, no que é posible facer. E sobre todo na chegada do machine learning e en como podemos transformar o que facemos e levalo máis lonxe”.

As fazañas tecnolóxicas de Dixital Domain inclúen o facer crible a un Brad Pitt ancián na notable fantasía de David Fincher O curioso caso de Benjamin Button, ou lograr que Josh Brolin poida insuflar alma a Thanos, un personaxe esencial da saga Vengadores, grazas aos sofisticados sistemas de captura de movemento cos que rexistraron todos os xestos do actor. Pero, sen dúbida, unha das máis comentadas achegas do estudo á recente historia do cinema foi o "resucitar" a unha moza Carrie Fisher para facer unha aparición estelar en Rogue One: unha historia de Star Wars. Detrás do rostro de Fisher escondíase a actriz norueguesa Ingvild Deila, quen asegura que afrontou o reto interpretativo dunha forma “moito máis técnica” do habitual, fixándose en “as cousas que facía cos ollos Carrie ou como movía a boca”.

A posibilidade de volver contar con rostros  icónicos da historia do cinema grazas á tecnoloxía aínda que os actores ou actrices falecesen, abriu un debate na industria que non ten pinta de ir pecharse en breve. Mentres, Darren Hendler cre que as posibilidades dos efectos visuais continuarán crecendo: “vai levar un pouco de tempo alcanzar ese último 5% que nos falta para que alguén poida saír a escena e interpretar en directo a unha persoa diferente”. E cando ese límite fose superado, todos teremos que empezar a prepararnos para a invasión de resucitados que se nos virá encima.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpaís.com