A AUGA DA LÚA

Un crater lunar visto identificado pola misión india Chandrayaan 1 / ISRO/NASA/JPL-Caltech/USGS/Brown Univ

Hai exactamente un ano, en agosto de 2018, confirmouse o que se sospeitaba desde facía tempo: no noso satélite, a Lúa, hai auga, e probablemente moita. Non auga líquida, obviamente, pois nas zonas asolladas evaporaríase inmediatamente, a luz solar descompoñeríaa e o hidróxeno perderíase no espazo. Pero nalgúns cráteres próximos aos polos, onde a luz do Sol nunca chega e a temperatura non sobe dos -150 ºC, hai centos de millóns de toneladas de xeo na superficie ou a moi pouca profundidade. Este  importantísimo descubrimento vén corroborar o que os científicos xa sospeitaban fai cincuenta anos, e sen dúbida dará un impulso decisivo ás misións lunares en proxecto.

Do mesmo xeito que na Terra, a auga lunar pode proceder, polo menos en parte, de cometas que continuamente impactaban contra a súa superficie hai miles de millóns de anos. Pero outra parte podería formarse ao combinarse os ións de hidróxeno do vendo solar co osíxeno dalgúns minerais da superficie.

A presenza de grandes cantidades de “auga mineral” (nunca mellor devandito) en forma de enormes masas superficiais de xeo facilitaría enormemente a instalación de colonias permanentes na Lúa. Imaxinades as formas sinxelas e económicas de explotar o xeo lunar. Ademais da súa evidente utilidade directa como fonte de auga, para que outros fins podería servir o xeo lunar?

FONTE: Carlo Frabetti/elpaís.com/ciencia