AUGA NA ATMOSFERA NO PLANETA K2-18b

Recreación do planeta K2-18 B, xunto ao seu veciño K2-18 C. Ambos orbitan a estrela anana vermella K2-18 a 111 anos luz de distancia / Alex Boersma

A auga é moi abundante e no universo pódese atopar por todas partes, mesmo na superficie das estrelas. Con todo, detectala en planetas rochosos á distancia adecuada do seu astro é un dos requisitos necesarios para exporse se un mundo é habitable ou mesmo para buscar os primeiros sinais de vida. Onte, a revista Nature anuncia o achado dun sinal que desvela que hai auga na atmosfera de K2-18 b, un planeta algo maior da Terra que orbita unha estrela anana vermella a 111 anos luz de distancia, na constelación de Leo.

O interesante do descubrimento é que, a diferenza da maior parte dos planetas cuxa composición atmosférica coñecemos, K2-18 b non é un xigante gaseoso, como Xúpiter, orbitando moi preto da súa estrela. Este obxecto está no que se coñece como a zona habitable, a distancia xusta á que a auga pode permanecer en estado líquido, e ten características que o converten en algo parecido a unha  uperterra, con algo menos de oito veces a masa da Terra e 2,3 veces o seu radio.

Con todo, o mundo estudado polos autores da detección, un equipo de University College de Londres (Reino Unido) empregou imaxes recollidas polo telescopio Hubble, non está exposto ás mesmas condicións que a Terra. A estrela é unha anana vermella, o tipo máis abundante no universo. Iso convérteas en boas candidatas para albergar mundos con vida, pero son bastante distintas do noso Sol. Sen unha masa suficiente para consumir a súa enerxía nuclear de forma estable, cada certo tempo lanzan labaradas que, polo menos ata o de agora, críase que arrasarían as atmosferas de planetas próximos como  K2-18 b.

Durante os próximos anos, novos instrumentos como o James Webb permitirán achegarse moito máis ás atmosferas dos miles de planetas  extrasolares descubertos. Tamén é posible que novos datos moldeen nosa visión sobre o que sucede naqueles mundos afastados, algo que xa empeza a facer o artigo publicado onte. As ananas vermellas emiten moito menos calor que o Sol e para que un planeta na súa órbita reciba suficiente enerxía para manter líquida a súa auga superficial, debe estar moi próximo a ela. Isto provoca que, como sempre que un obxecto de menor tamaño dá voltas demasiado preto dun moito maior, como lle sucede á Lúa coa Terra e a Mercurio co Sol, a súa órbita quede fixada e sempre ensina á estrela a mesma cara.

No caso dun planeta como K2-18 b, é previsible que o hemisferio que sempre está exposto á estrela permaneza abrasado e o que queda á sombra, conxelado. Isto deixaría no medio das dúas metades de clima extremo unha franxa cunha temperatura máis ou menos adecuada para a vida. Os científicos expoñen tamén que se contan cunha atmosfera o bastante densa, poida servir para crear no seu interior unhas dinámicas climáticas que xeren un ambiente menos extremo.

Pero é posible que o novo planeta non sexa exactamente unha superterra e parézase máis a un minineptuno, o tipo de planetas extrasolares máis comúns. Aínda que a masa de K2-18 b é oito veces maior que a da Terra e está por baixo das dez na que se comeza a falar de minineptunos, o seu radio, con 2,3 veces o terrestre, está lixeiramente por encima. Isto significa que a súa atmosfera pode ser moito máis ampla e densa que a da Terra, algo que significaría que a presión atmosférica sobre aquel mundo sería moi elevada e que as condicións para a vida serían, polo menos segundo os criterios actuais, máis arduas.

Todo isto son, de momento, especulacións, pero o achado anuncia unha nova etapa no coñecemento dos miles de mundos que xa coñecemos fóra do sistema solar.

FONTE: Daniel Mediavilla/elpais.com/ciencia