ATOPAN EVIDENCIAS DE QUE A TERRA E A LÚA NON TEÑEN A MESMA COMPOSICIÓN

Ilustración que amosa a suposta colisión da proto-Terra e Thea, o protoplaneta do tamaño de Marte

Aínda hoxe, mesmo despois das misións que levaron ao home á Lúa e as posteriores naves que se pousaron sobre os seus cráteres para coñecer os seus misterios, non sabemos de certo como se formou o noso satélite natural. Agora un novo estudo da Universidade de Novo México atopou probas de que a Lúa e a Terra teñen unha composición diferente, o que desafiaría os modelos existentes. As conclusións publícanse en Nature Geoscience.

A Terra orixinouse fai uns 4.500 millóns de anos e a teoría máis aceptada é que a Lúa formouse pouco despois. Durante o últimas tres décadas, a explicación predominante para a orixe do noso satélite é que resultou da colisión de dous protoplanetas, algo así como «planetas bebé». Un deles era a Terra recentemente nada, unha proto-Terra; o outro unha rocha do tamaño de Marte, alcumado Theia, en honra á nai de Selene, a Lúa no mito grego. Ambos chocaron, resultando unha sorte de po espacial que, co tempo, asentouse e formou as actuais Terra e Lúa.

Esta teoría parecía explicar moitos detalles, como o gran tamaño do satélite con respecto á Terra ou as velocidades de rotación de ambos os corpos. Con todo, había unha cuestión que non encaixaba: os modelos por computador suxerían que entre o 70 e o 90% da composición da Lúa debería ser diferente á Terra (debería levar a composición orixinal do protoplaneta Theia), xa que a maioría dos corpos do Sistema Solar teñen unha estrutura química única. Con todo, as mostras que se recolleron durante as misións Apolo revelaban unha composición asombrosamente similar á do noso planeta nos isótopos de osíxeno, o que non concorda coa teoría do impacto xigante.

Esta similitude extrema entre a Terra e a Lúa xerou outras posibles explicacións: desde a proto-Terra e Theia fosen dunha composición case idéntica; a que os isótopos de osíxeno de ambos os corpos mesturáronse durante o choque; pasando pola teoría de que un impacto tan violento pulverizaría unha parte da Terra primitiva que quedaría na lúa. Con todo, todas estas teorías non eran demasiado probables.

Coa intención de atopar algún tipo de diferenza ou corroborar a similitude de ambos os corpos, os investigadores da Universidade de México realizaron novas medicións de alta precisión dos niveis de isótopos de osíxeno nun amplo rango de mostras lunares. E, para a súa sorpresa, si que acharon sutís pero sólidas diferenzas entre a composición das rochas  satelitales e as terrestres: «Os nosos datos suxiren que as mostras derivadas do manto lunar profundo, que son isotópicamente máis pesados en comparación coa Terra, teñen composicións isotópicas que son as máis representativas do impactador proto-lunar ’Theia’», explican no estudo. É dicir, que as rochas máis profundas do manto lunar tiñan máis isótopos de osíxeno que as da superficie.

Ademais desméntese a teoría de que os isótopos de ambos os corpos mesturáronse completamente co choque. «Os nosos achados implican que as distintas composicións de isótopos de osíxeno de Theia e a Terra non foron completamente homoxeneizadas polo impacto que creou a Lúa, o que proporciona evidencia cuantitativa de que Theia podería formarse máis lonxe do Sol que a Terra», continúan.

En 2014, un estudo tamén atopou unha firma de isótopos de osíxeno lixeiramente máis alta nas rochas lunares que nas terrestres, aínda que este novo estudo amplía o rango de mostras, ademais de afinar a procura con novas tecnoloxías.

Para explicar estes achados, os investigadores suxiren que a colisión xigante entre a proto-Terra e Theia conduciu á mestura entre os corpos. Aínda así, a Lúa e a Terra resultantes terían composicións lixeiramente distintas. Máis tarde, nos primeiros 1.000 anos despois do impacto, a rocha pulverizada do disco de entullos deixado polo impacto probablemente conduciu á choiva de meteoritos que aumentou no satélite durante centos de anos e que lle dá a súa característica imaxe infestada de cráteres. As complexas interaccións físicas e químicas entre esta choiva e o océano de magma que cubría a superficie do corpo recentemente creado poderían levar a unha composición isotópica de osíxeno nas rochas lunares superiores, máis similares ás da Terra, e as profundas, que serían os rastros de Theia.

A implicación máis importante destes achados é que os modelos de impacto xigante xa non teñen que ter en conta as composicións isotópicas de osíxeno practicamente indistinguibles entre a Terra e a Lúa. E esta teoría poderá probarse (ou non) cando misións futuras recollan máis material do noso satélite e os científicos non se teñan que limitar só ás mostras recollidas nas misións Apolo. De momento, o misterio da formación lunar segue no aire.

FONTE: P.B./abc.es/ciencia