ESPERANZA

Onte escoite nun telexornal nacional este poema "Esperanza", atribuído a Alexis Valdés (comediante e actor cubano), aínda posteiormente comprobei que hai disparidade de opinións sobre a súa autoría. Fora como fose, calou en min e fixen a tadución do mesmo que paso a seguir:

Cando a tormenta pase

e amansen os camiños,

e sexamos sobreviventes

dun naufraxio colectivo.

 

Co corazón choroso

e o destino bendito

sentiremos ditosos

tan só por estar vivos.

 

E darémoslle un abrazo

ao primeiro descoñecido

e encomiaremos a sorte

de conservar un amigo.

 

E entón lembraremos

todo aquilo que perdemos

dunha vez aprenderemos

todo o que non aprendemos.

 

E non teremos envexa

pois todos sufrirían.

E non teremos desidia,

seremos máis compasivos.

 

Valerá máis o que é de todos,

que o xamais conseguido.

 

Seremos máis xenerosos,

e moito máis comprometidos.

 

Entenderemos o fráxil

que significa estar vivos.

 

Suaremos empatía

por quen está e quen se foi.

 

Estrañaremos ao vello

que pedía un peso no mercado,

que non soubemos o seu nome

e sempre estivo ao teu lado.

 

E quizais o vello pobre

era o teu Deus disfrazado.

 

Nunca preguntaches o nome

porque estabas apurado.

 

E todo será un milagre

e todo será un legado.

 

E respectarase a vida,

a vida que gañamos.

 

Cando a tormenta pase

pídoche Deus,  apenado,

que nos devolvas mellores,

como nós soñaramos.