DESCOBREN QUE A LÚA EMITE CARBONO, E ESO PODE CAMBIAR O QUE SABEMOS DA SÚA ORIXE

A ilustración mostra como a Lúa emite carbono, toda unha sorpresa para os científicos / S. Yokota

A Lúa non deixa de darnos sorpresas. E a última chegounos da man dunha misión xaponesa, a Selenological and Emgineering Explorer, da axencia aeroespacial nipoa JAXA. En contra de todo o esperado, o noso satélite está a emitir ións de carbono. E faino practicamente desde toda a súa superficie. O cal pon en dúbida a idea de que a Lúa carece de elementos volátiles e fai perigar, por tanto, a hoxe ben aceptada teoría de que se formou como consecuencia dun impacto de escala planetaria.

Nun estudo recentemente publicado en Science Advances, os investigadores sosteñen, ademais, que o carbono leva aí desde o principio, hai uns 4.500 millóns de anos. Crese que a Lúa se formou despois de que un corpo do tamaño de Marte chocase coa Terra. Os entullos desa brutal colisión serían lanzados de novo ao espazo, onde a gravidade fixo o resto. Con todo, as altísimas temperaturas xeradas polo impacto volitizarían nun instante todos os elementos lixeiros, como o carbono. De modo que, á luz deste descubrimento a teoría, ou polo menos algúns dos seus aspectos, terá que ser revisada.

Para chegar a esta conclusión, a nave xaponesa, máis coñecida como Kaguya, estivo a recompilar datos ao redor da Lúa durante máis dun ano e medio. Un dos seus instrumentos era un espectrómetro de masas de ións capaz de detectar todos os ións lunares, incluído o carbono, un elemento que non aparecera nin sequera nos datos do programa Apolo, o que levou a crer que a Lúa carecía deles.

Pero as análises non deixan lugar a dúbidas. E ao levalos a cabo, os investigadores acharon trazas de carbono e de auga nunha serie de cristais volcánicos. Agora ben, de onde vén todo ese carbono?

"As emisións distribúense practicamente por toda a superficie da Lúa, pero as súas cantidades difiren dunha rexión a outra", escriben os autores no seu estudo. "As nosas estimacións demostran que o carbono autóctono existe por todas partes, o que apoia a hipótese dunha Lúa con carbono, onde ese elemento incrustouse durante a súa formación e/ou foi transportado alí hai miles de millóns de anos".

A concentración de carbono achada polos científicos non pode explicarse coas dúas principais achegas externas coñecidas: o vento solar e os micro meteoritos. Xuntas, ambas as fontes de carbono exterior proporcionan unha cantidade moi inferior á detectada. Ademais, as concentracións varían, de forma que as chairas  volcánicas  basálticas e de recente formación emiten máis ións de carbono que os outeiros, máis antigas. E iso suxire que ese carbono non veu de fóra, senón que estaba na propia Lúa desde o principio.

O cal nos leva de novo ao impacto. De producirse, a calor, entre 3.500 e 5.500 graos, eliminaría todo o carbono, xunto cos demais volátiles, dun só golpe. Pero está claro que iso non pasou.

Que sucedeu entón? Como mínimo, a temperatura xerada polo impacto debeu ser moi inferior á que se cría. Ou quizá toda a idea do impacto terá que ser reformulada.

FONTE: José M. Nieves/abc.es/ciencia