A ORIXE DO SEMÁFORO

A historia do primeiro semáforo remóntase ao 9 de decembro de 1868, en Londres. Esta ferramenta reguladora do tránsito, que hoxe en día resúltanos imprescindible para xestionar a cantidade de coches e peóns que se desprazan polas cidades, inspirouse nas lámpadas de gas que xa se usaban nas vías ferroviarias.

O británico John Peake Knight, precisamente un enxeñeiro ferroviario, quen propuxo empregar dúas lámpadas de gas, unha verde e outra vermella, para que puidese verse na escuridade. De feito, esas cores xa se usaban nas vías ferroviarias debido á súa intensidade e visibilidade. Con todo, tratábase dun dificultoso mecanismo que, tras dous meses de funcionamento, o 2 de xaneiro de 1869, estoupou e causou a morte do operador en Londres.

Xa en 1910, o enxeñeiro Ernest Sirrine realizou melloras no semáforo de Peake Knight: deseñou un modelo automático coas palabras stop (deterse) e proceed (proceder). As luces automáticas verde e vermella foron unha ocorrencia en 1912 de Lester Wire, un policía de Salt Lake City, e serían patentadas por William Ghiglieri e instaladas na cidade de San Francisco cinco anos despois. A vantaxe é que o semáforo podía ser accionado ou desactivado á mantenta pola policía, para casos de emerxencias. Cabe mencionar que esta invención nunca foi patentada.

As tres luces que actualmente regulan o tráfico urbano de todo o mundo completáronse cando, en 1914, o oficial de policía norteamericano William Potts engadiu a cor ámbar, como etapa de transición entre movemento e detención, nun semáforo da cidade de Cleveland.

Finalmente, en 1936, Charles Marshall ideou un semáforo rotatorio, que mostraba os segundos que quedaban antes de que termine o sinal verde e apareza a vermella. Con todo, o seu invento non tivo éxito: tiña o aspecto dun reloxo cuxas manillas transitaban ao longo do sinal verde, vermella e, brevemente, a amarela. 

Os testemuños documentados testemuñan que os peóns, ao comezo, tiveron moitas dificultades para adaptarse a este novo sistema de luces automáticas. Por outra banda, non cabe esperar o contrario, como cada vez que se instala un novo enxeño entre a poboación. Non foi ata os anos 20 que comezou a exporse a necesidade de elaborar un manual de tráfico, onde se recollese que todos os usuarios da vía tiñan os mesmos dereitos, vaian a pé ou en automóbil, e onde se considerase que a vida humana estaba por encima do dereito para viaxar a unha determinada velocidade.

Ao longo do século XX, os semáforos foron evolucionando. As lámpadas de gas acabáronse substituíndo por luces led, moito máis eficientes e seguras. De feito, consomen só o 10 % da enerxía que necesitaban as vellas lámpadas  incandescentes. Agora, o semáforo é un elemento cívico imprescindible nas cidades, e que equipara en dereitos e seguridade aos transeúntes e aos ocupantes dos vehículos.

FONTE: Laura Marcos/muyinteresante.es