DESCOBREN DOUS ASTEROIDES VERMELLOS, NO CINTO DE ASTEROIDES, QUE NON DEBERÍAN ESTAR ALÍ

Recreación do cinto de asteroides

Un equipo científico internacional descubriu dúas grandes e estrañas rochas no cinto de asteroides entre Marte e Xúpiter que, a priori, non deberían estar aí, xa que son máis parecidos aos corpos que orbitan os confíns do Sistema Solar que o seu centro. Bautizados como 203 Pompeja e 269 Justitia, ambos son dunha cor avermellada inusual, o que indica que é posible que non debesen estar alí. Os resultados acaban de publicarse na revista The Astrophysical Journal Letters.

Estes dous asteroides, de 110 e 55 quilómetros de diámetro, respectivamente, teñen unha pendente espectral máis pronunciada que os asteroides de tipo D, que se pensaba que eran os obxectos máis vermellos do cinto de asteroides. En realidade, os seus espectros parécense aos dos obxectos transneptunianos e centauros do sistema solar exterior que teñen un espectro moi vermello, polo que poderían formarse alí. Pero, como?

O Sistema Solar agora é un sitio relativamente apracible. Pero os científicos cada vez teñen máis probas de que ao principio todo era un absoluto caos. Hai 4.000 millóns de anos, cando os planetas estaban a formarse, o seu poder gravitacional lanzaba por todos lados anacos de rocha. Algúns destes corpos que non acabaron formando os planetas, congregáronse no chamado cinto de asteroides entre Marte e Xúpiter.

E entre eles atópanse 203 Pompeja e 269 Justitia, que son diferentes do resto. Pompeja parece estar estruturalmente intacta, mentres que Justitia, máis pequena, é probablemente un fragmento dunha colisión anterior. Ambos os corpos teñen órbitas circulares estables, o que significa que deben chegar aquí hai moito tempo.

Pero o que máis chamou a atención dos investigadores é que ambos tamén teñen unha cor inusual. Os obxectos do sistema solar interior tenden a reflectir máis luz azul porque carecen de material orgánico (como carbono e metano), mentres que os obxectos do sistema solar exterior son máis vermellos porque teñen unha gran cantidade de elementos orgánicos, quizais os compoñentes básicos da vida en Terra.

"Para ter estes compostos orgánicos, inicialmente é necesario ter moito xeo na superficie", explica Michaël Marsset, do Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts e coautor do artigo. "É por iso que deben formarse nun ambiente moi frío. A irradiación solar do xeo crea eses compostos orgánicos complexos".

De ser realmente diferentes, serían o testemuño espacial do caos que reinou ao principio da formación do Sistema Solar. En concreto, serían a proba da migración no Sistema Solar temperán, con Saturno, Urano e Neptuno movéndose cara a fóra e o xigante Xúpiter desprazándose lixeiramente cara a dentro nuns poucos centos de millóns de anos (a hipótese defendida polo Modelo de Niza). Este movemento perturbaría os asteroides cargados de materia orgánica que quedaron da formación dos planetas, enviándoos a dar voltas ao redor do Sistema Solar. Pero, nunha ’carambola espacial’, Pompeja e Justitia acabarían desprazándose cara a dentro, como testemuñas mudas daqueles movementos.

FONTE: abc.es/ciencia