E SE ATERRA FORMOUSE A PARTIR DE OBXECTOS INTERESTELARES COMO OUMUAMUA?

Na ilustración, Oumuamua, o primeiro obxecto interestelar detectado polo home, ao seu paso polo Sistema Solar / ESA/Hubble, NASA, ESO, M. Kornmesser

Mentres aumenta a polémica sobre Oumuamua, o ’visitante interestelar’ que atravesou o Sistema Solar en 2017 e cuxa natureza segue envolvida no misterio, un equipo de investigadores do Space Telescope Science Institute en Baltimore acaba de propor unha nova e inquietante posibilidade: os obxectos interestelares (como Oumuamua) poderían actuar como ’sementes’ para a formación de planetas en sistemas solares como o noso. A idea, que aparece nun artigo no servidor arXiv, podería resolver un dos principais problemas aos que se enfrontan as actuais teorías de formación de planetas.

Como é ben sabido, en outubro de 2017 os astrónomos conseguiron, por primeira vez, observar un obxecto nado noutro sistema solar mentres atravesaba o noso a toda velocidade.

Bautizado como Oumuamua, moitos creen que se trata dun estraño fragmento planetario expulsado do seu sistema estelar anfitrión. Pouco despois, en 2019, outro obxecto interestelar achegouse a nós: o cometa Borisov. A detección destes dous corpos suxire que o número de obxectos interestelares viaxando libremente pola galaxia podería ser moi elevado.

E si é así, tales obxectos poderían xogar un importante papel cando atravesan sistemas solares en pleno proceso de formación. A baixa velocidade das estrelas novas en relación coas súas veciñas máis maduras, xunto co efecto de freado do po e o gas que as rodean xusto despois de formarse, podería facer que estes obxectos entren en órbita ao redor dunha estrela en lugar de simplemente pasar de longo, como fixeron Oumuamua e Borisov.

No seu estudo, Amaya Mouro-Martín e Colin Norman modelaron este proceso para estimar, en media, cantos obxectos poderían quedar atrapados por unha estrela nova. E os resultados suxiren que, durante un período duns 10 millóns de anos, capturaríanse 600.000 millóns de obxectos de aproximadamente 1 metro de longo, xunto con outros 200 millóns de 10 metros, 60.000 de 100 metros e 20 de 1 quilómetro.

"Sorprendeunos que estes números fosen tan altos -afirma Mouro-Martín-. Aínda que é moi incerto, porque realmente non sabemos canto deste material hai aí fóra".

Con todo, as cifras suxiren que os obxectos interestelares poderían ser as ’sementes’ ao redor das que se forma un gran número de planetas. A idea máis estendida é que os novos mundos fórmanse por acumulación da materia do disco que rodea á estrela recentemente nada, grans de po e pequenos sixos, ou ben mediante a colisión de corpos similares a asteroides coñecidos como planetesimais. Pero séguese ignorando como se pasa exactamente do po nun disco a estes obxectos máis grandes. Trátase, pois, dunha cuestión aberta, coñecida como ’a barreira dun metro de tamaño’.

"Cando as partículas de po fanse máis grandes -explica Mouro-Martín-, as súas colisións son máis enérxicas. E cando chocan, comezan a rebotar entre si en lugar de acumularse".

Pero os obxectos interestelares poderían solucionar o problema. De feito, poderían permitir que o material do disco se condense ao seu redor, un pouco como o proceso a través do cal o po dunha nube na Terra xera pingas de choiva. Segundo esta idea, eses corpos máis grandes actuarían como núcleos de condensación ao redor dos cales o material do disco estelar podería ir agregándose.

Noutras palabras, si a Terra formouse desta maneira, deberiamos a nosa existencia a materiais procedentes doutras estrelas. Neste escenario, un obxecto interestelar sería capturado polo Sol nacente, viuse rodeado por todo o material do disco e faría de ’semente’ ao redor da cal o noso planeta creceu.

Segundo os investigadores, algúns destes obxectos capturados naquel período poderían estar aínda atrapados no noso sistema, poida que no cinto de Kuiper ou na nube de Oort, máis aló de Neptuno. O difícil será identificalos.

FONTE: José M. Nieves/abc.es/ciencia