DESCOBREN UNHA XIGANTESCA RESERVA DE AUGA OCULTA EN MARTE

Vales Marineris, visto nun ángulo de 45 graos con respecto á superficie. A imaxe cobre unha área de 630.000 km² cunha resolución de 100 m por píxel / ESA/DLR/FU Berlin (G. Neukum)

Ninguén o dixo, pero xusto baixo o chan dos famoso Vales Marineris de Marte, que cos seus 4.500 km de lonxitude, 200 km de anchura e ata 11 km de profundidade é o canón máis grande do Sistema Solar, ocúltase unha xigantesca cantidade de auga, probablemente en forma de xeo. De feito, segundo un estudo levado a cabo por investigadores das axencias espaciais europea (ESA) e rusa (Roscosmos), ata o 40% do material máis próximo á superficie dunha vasta rexión de 41.000 km² no centro do canón podería ser xeo de auga. A investigación, levada a cabo co orbitador ExoMars, publicarase en Icarus o próximo mes de marzo, pero pode xa consultarse en Science Direct.

En concreto, os instrumentos da ExoMars acharon niveis inusualmente altos de hidróxeno en Candor Chaos, unha rexión do tamaño de Holanda que se atopa no corazón de Vales Marineris. E dado que aquí, no noso planeta, a vida está intimamente asociada á auga, o achado reforza a idea de que o mesmo podería suceder no planeta vermello. Ou aínda mellor, que aínda podería haber criaturas viventes alí.

Descubrimos que a parte central de Vales Marineris estaba chea de auga (explica Alexey Malakhov, do Instituto de Investigación Espacial da Academia de Ciencias de Rusia e coautor do estudo), moita máis auga da que esperabamos. Isto parécese moito ás rexións de permafrost da Terra, onde o xeo de auga persiste permanentemente baixo o chan seco debido ás baixas temperaturas constantes.

Segundo o científico, se o hidróxeno detectado está realmente unido a osíxeno para formar moléculas de auga, ata o 40% do material próximo á superficie nesta rexión parece ser auga.

O orbitador ExoMars, que vira ao redor de Marte desde 2018, conta con instrumentos (como o Fine-Resolution Epithermal Neutron Detector (FREND), parte do Trace Gas Orbiter (TGO), que permiten buscar auga ao detectar neutróns emitidos en ou xusto debaixo da superficie marciana. A medida que os neutróns fórmanse cando as partículas enerxéticas dos raios cósmicos golpean o chan marciano, as superficies máis secas emiten máis neutróns que as máis húmidas, o que permite ao equipo calcular a cantidade de auga nun lugar concreto observando a cantidade de neutróns que produce. Este método permite que o TGO detecte, desde a órbita de Marte, auga ata un metro de profundidade por baixo da superficie, o cal incrementou enormemente a capacidade dos investigadores para detectar bolsas de auga ocultas.

Con TGO, explica Mitrifanov, podemos mirar ata un metro baixo a capa de po e ver o que realmente está a suceder no subsolo de Marte e, o que é máis importante, situar oasis ricos en auga que non se puideron detectar con instrumentos anteriores.

A zona, facilmente alcanzable, converteuse nun firme candidato para futuras misións de exploración, durante as que os astronautas poderán saber exactamente que tipo de xeo está presente e, por suposto, si alí houbo ou aínda hai vida.

FONTE: José M. Nieves/abc.es/cencia