O LUGAR MÁIS EXTREMO DA TERRA, ONDE NON DEBERÍA HABER VIDA E HAINA
Zona onde se atoparon os microorganismos / EFE
Onde a auga consegue asentarse, tamén o logra a vida. Esta máxima reinou desde o comezo da bioloxía na maior parte das teorías da evolución e do xurdimento da vida na Terra. Pero, onde está o límite? Pode calquera tipo de auga albergar vida ou só faio aquela con unha condicións específicas? Con esta premisa, os científicos adentráronse nun dos lugares máis inhóspitos e extremos da Terra, onde, para a súa sorpresa, atoparon que alí hai algúns organismos que poden atopar condicións de vida confortables para eles.
É o caso dos ultrapequeños organismos (relacionados coa Orde Nanohaloarchaea) que se atopan na área xeotérmica próxima ao volcán Dallol, no norte de Afar (Etiopía). É, por agora, o lugar máis extremo da Terra onde se atopou vida, superando mesmo a outros lugares xa de seu ‘case extraterrestres’ como Antártida, Atacama ou Río Tinto (Huelva), onde tamén se acharon extremófilos (organismos adaptados a condicións de vida extremas).
As arqueas son un gran grupo de microorganismos procariotas unicelulares que, do mesmo xeito que as bacterias, non presentan núcleo nin orgánulos membranosos internos, pero en realidade son diferentes a estas, de tal maneira que conforman o seu propio dominio ou reino.
En todo caso, estes organismos, achados na citada rexión etíope, son microbios ata 1.000 veces máis pequenos que as bacterias convencionais.
Foi un grupo de científicos españois e franceses, encabezado por investigadores do Centro de Astrobioloxía (CAB, INTA-CSIC) o que deu conta deste achado, publicado en 2019 na revista Scientific Reports de Nature. Cos seus resultados estableceron unha nova vara de medir no que se refire ás condicións de habitabilidade, que pode servir para saber onde buscar vida tanto no noso planeta como fóra del.
Aínda que algunha vez ese lugar foi considerado como o berce da vida (tamén na depresión de Afar atopáronse a maioría de fósiles que explican a historia da humanidade), hoxe en día este lugar é o máis parecido a un inferno que pode haber na Terra.
E é que o seu clima en xeral é seco e quente, con temperaturas máximas medias que roldan os 41 ºC. Conta cunha zona hidrotermal, na que a auga ascende do subsolo a preto de 100 ºC.
Ademais, é extremadamente aceda (o seu pH é moi baixo, do 0,25, o que significa que é unha auga máis aceda que o ácido sulfúrico concentrado). O hidrotermalismo da área posiblemente foi xerado por unha explosión freática que se produciu en 1926. Desde entón reportáronse episodios volcánicos, sismicidade e actividade hidrotermal na área.
O máis característico desta zona son as súas vistosas chemineas e conos de cores. A súa tonalidade procede dos raros minerais que foron expulsados á superficie (pirolusita, clorargirita, wurtzita e halita) e que foron colorexados polas sales e os metais que se atopan no ambiente. Así hai depósitos amarelos, ricos en sulfatos, zonas vermellas, ricas en óxidos de ferro e augas tinguidas de verde polos sales de cobre.
A pesar das condicións extremas e inhabitables para o común dos mortais, descubriuse que comunidades enteiras de microorganismos descoñecidos viven no interior de pequenas esferas minerais, sobre as chemineas das que mana a auga. Estes seres protéxense ao recubrirse cos minerais da zona, coma se dunha burbulla tratásese.
Ademais desta protección, están envolvidos en matrices de moléculas que lles permiten vivir asociados en consorcios, e constatouse que crecen moi lentamente. Ademais, aliméntanse de pedras (son quimiolitotrofos) e, por tanto, non necesitan materia orgánica para desenvolverse. Tampouco requiren osíxeno, pois respiran metais e minerais.
Os resultados deste estudo suxiren que os microorganismos poden sobrevivir, e potencialmente vivir, dentro desta contorna extrema, o que ten implicacións para comprender os límites de habitabilidade.
FONTE: Verónica Pavés/farodevigo.es/medio-ambiente
0 comentarios