PUNTO NEMO

En 1992, o enxeñeiro croata-canadense Hrvoje Lukatela calculou a localización exacta do que tecnicamente se coñece como “o polo oceánico de inaccesibilidade”. Trátase do punto máis remoto de todo o planeta Terra con respecto a calquera superficie terrestre.

Situado en pleno Océano Pacífico, denomínaselle máis comunmente como ‘Punto Nemo’, en homenaxe, por unha banda, ao capitán Nemo, o protagonista da novela de Xulio Verne 20.000 leguas de viaxe submarina, pero tamén polo significado que ofrece a súa tradución do latín: “Ninguén”.

Coas coordenadas 48°52.6′S 123°23.6′W, este punto logrou calcularse debuxando sobre o Pacífico a maior circunferencia posible sen que esta tocase ningunha área terrestre. Así xurdiu o Punto Nemo, que ocupa o centro dunha circunferencia de 16.900 quilómetros e no que non hai nin un illote que o sinale á vista humana.

Esta inhóspita rexión do planeta Terra atópase a case 2.700 quilómetros de distancia das tres illas máis próximas. Son, ao norte, a Isla Ducie (das illas Pitcairn), ao nordés a de Motu Nui (illote da Illa de Pascua) e ao sur, a Isla Maher.
O Punto Nemo é o punto máis inaccesible da Terra

Por iso, dise que os humanos máis próximos a esta recuncho do planeta son os astronautas da Estación Espacial Internacional, que se atopan a 400 quilómetros da Terra.

E falando do espazo, precisamente a distancia coa vida humana fan do Punto Nemo o lugar perfecto para lanzar todo aquel lixo espacial que procede das misións e que debe volver á Terra sen supoñer un risco para a poboación.

Por exemplo, nas profundidades desta localización repousan no as profundidades do Océano Pacífico os restos da antiga estación espacial soviética MIR, a primeira dedicada á investigación que estivo habitada de forma permanente.

Localización do Punto Nemo / Google Earth

Esta estación lanzada ao espazo pola antiga Unión Soviética. Despois de 15 anos en órbita, quedou obsoleta e ordenouse a súa desorbitación e desintegración na atmosfera. Así quedou destruída e precipitouse de forma controlada ao océano Pacífico, ao momento Nemo, en 2001.

Este é só un exemplo das naves, satélites e outros restos de lixo espacial que chegaron a este polo de inaccesibilidade desde que se descubriron as súas coordenadas exactas hai exactamente 30 anos.

En canto á vida mariña, considérase que é máis ben escasa, debido a que non son demasiadas as especies que se desenvolven a estas grandes profundidades, ademais da falta de alimento existente provocado polo efecto das correntes, que bloquean a entrada de augas frías.

Neste punto, a profundidade é de 3.700 metros e considéralla unha das rexións oceánicas con menos actividade biolóxica do mundo.

FONTE: Ana I. Montañez/farodevigo.es/medio-ambiente