UN ENÓRME OCÉANO EXISTIRÍA NAS PROFUNDIDADES DA TERRA
A idea dun océano escondido baixo a Terra parece deixar de ser unha especulación teórica ou un expoño ficticio: un equipo de investigación internacional analizou as inclusións presentes nun diamante descuberto en Botswana, África, concluíndo que a zona límite entre o manto superior e inferior da Terra, a unha profundidade de 600 quilómetros, podería esconder un verdadeiro “océano subterráneo”. Os novos coñecementos tamén obrigarían a revisar as estruturas teóricas sobre o ciclo de augas profundas no noso planeta.
No novo estudo, publicado recentemente na revista Nature Geoscience, os científicos liderados por Tingting Gu sosteñen que a estrutura interna e a dinámica da Terra foron moldeadas por un límite situado a 660 quilómetros de profundidade, coñecido como a “zona de transición”, porque funciona como separación entre o manto superior e o manto inferior. Con todo, debido á escaseza de mostras naturais que poden obterse a estas profundidades, a natureza deste límite, a súa composición e os fluxos volátiles a través do mesmo seguen sendo obxecto de intensos debates na comunidade científica.
Algunhas das principais inclusións no diamante, que inclúen enstatita, ringwoodita, coesita e posiblemente perovskita / GU ET AL., NAT.GEOSCI., 2022
Estes intercambios involucran ao denominado ciclo de augas profundas, que inclúe o transporte de auga entre a superficie e o manto terrestre, con auga arrastrada cara ás profundidades pola subducción de placas oceánicas e regresando á superficie a través da actividade volcánica. Sábese que parte da auga chega ata o manto inferior e mesmo ao núcleo exterior do planeta. Diferentes experimentos de física mineral suxiren que os minerais hidratados poden transportar auga a grandes profundidades no manto, en laxas máis frías, e que mesmo algúns deles poderían “almacenar” a auga de varios océanos.
Ata o momento non se sabía cales eran os efectos a longo prazo da "succión" de material na zona de transición e dos cambios producidos nos minerais ao atravesar as distintas zonas, como así tampouco se nese sector existían maiores cantidades de auga, aínda que estudos previos así o suxerían. Verificouse que as laxas en subducción tamén transportan sedimentos de augas profundas ao interior da Terra, que poden conter grandes cantidades de auga e dióxido de carbono.
Con todo, non estaba claro canto entra na zona de transición en forma de carbonatos e minerais hidratados máis estables e, por tanto, tampouco estaba claro se realmente almacénanse alí grandes cantidades de auga. De acordo a unha nota de prensa da Universidade Goethe de Frankfurt, en Alemaña, unha das institucións que levou adiante o novo estudo, os científicos descubriron que o diamante achado en Botswana presenta inclusións de materiais como ringwoodita, que exhiben un alto contido de auga.
Ademais, o grupo de científicos puido determinar a composición química da pedra, comprobando que o diamante definitivamente proviña dunha parte normal do manto da Terra. Isto demostra que a zona de transición non é unha “esponxa seca”, senón que contén cantidades considerables de auga. A pesar disto, a idea esgrimida polo escritor Julio Verne ao redor dun “océano dentro da Terra" sería bastante diferente á realidade: de acordo aos científicos, nas profundidades non habería un océano, senón enormes cantidades de rocha hidratada, que nin sequera sentiría mollada nin expulsaría auga en forma de pingas.
FONTE: Pablo Javier Piacente/farodevigo.es/tendencias21
0 comentarios