SABÍAS QUE... POR QUE AS RODAS DOS AUTOS, CANDO VAN A MOITA VELOCIDADE, PARECE QUE VIRAN CARA ATRÁS

Foi hai máis de 6.000 anos cando alguén, un habitante de Mesopotamia, inventou a roda. Foi un punto de inflexión entre épocas, xa que ademais de mellorar substancialmente o transporte de mercadorías revolucionou a produción artesanal coa aparición dos tornos de oleiro.

Nun comezo as rodas fabricáronse en madeira maciza, cun buraco para colocar o eixo, pero co paso do tempo o interior foise baleirando e apareceu unha circunferencia externa con eixos, o que deu lixeireza ao invento e permitiu o desenvolvemento de carros máis liviáns.

O seguinte avance produciuse en torno ao primeiro século antes de Cristo, cando os celtas engadiron unha cinta de ferro ao redor das rodas dos carros, potenciando a estabilidade.

E a seguinte innovación chegaría na década dos oitenta do século XIX coa invención dos pneumáticos, de onde pasariamos á aparición de rodas coas máis variadas aliaxes xa no século XX.

O teorema de Nyquist

Un vídeo componse dunha sucesión de imaxes fixas que se mostran unha detrás doutra, a acción de seleccionar esta serie de imaxes coñécese como mostraxe e a cantidade de imaxes que se toman por segundo denomínase frecuencia de mostraxe.

Cando máis alta sexa a frecuencia de mostraxe maior será o realismo do vídeo que vemos.

Hai xa case un século que o enxeñeiro sueco-estadounidense Harry Hyquist (1889-1976) estudou a frecuencia do mostro e formulou o teorema que leva o seu nome en forma de conxectura.

O teorema de Nyquist establece que para poder recuperar totalmente a forma dunha onda a frecuencia de mostraxe debe ser maior ou superior ao dobre da máxima frecuencia á que queremos mostrar. Isto significa que se queremos mostrar un evento que se repite cada 10 segundos é preciso facelo cada 5 segundos.

É precisamente este teorema o que permite explicar por que cando nos fixamos nunha roda dun coche en movemento parece que está parada ou que vira cara atrás. E é que os nosos ollos captan a realidade en forma de pequenas mostras, sendo imposible captar o 100% da realidade.

Desta forma, cando obtemos unha mostra (a imaxe da roda) e a seguinte mostra coincide coa mesma posición na que estaba a roda, a percepción do noso cerebro é que non hai movemento. Se o intervalo entre imaxe e imaxe atópase lixeiramente virado cara atrás a composición final que se xera é que a roda está a retroceder.

Efecto aliasing

O teorema de Nyquist está moi en consonancia con efecto Aliasing ou de solapamento, segundo o cal os sinais continuos e distintos tómanse por indistinguibles cando se muestrean de forma dixital. Noutras palabras, o efecto Aliasing é o produto da codificación na proxección das imaxes e a fluidez coa que se rexistran.

O noso sistema visual recibe luz de forma contante e, en consecuencia, fotogramas ou imaxes, de forma que a interface ollo-cerebro pode procesar de 10 a 12 imaxes separadas por segundo, percibíndose individualmente se se excede esta cifra. Por ese motivo, para que o cerebro interpréteas como un movemento continuo é preciso que se procesen máis de 24 fotogramas por segundo.

Neste momento as películas que vemos nas pantallas de cinema graváronse a 24 fotogramas por segundo, elevándose a un mínimo de 30 no caso de que se trate de cinema dixital.

FONTE: Pedro Gargantilla/elmundoalinstante.com