PO LUNAR PARA MITIGAR OS EFECTOS DO QUECEMENTO GLOBAL

Localización de grans simulados de tamaño micrométrico lanzados continuamente desde un orbitador en L1 nunha instantánea vista desde a Terra / journals.plos.org/climate

Un estudo dirixido pola Universidade de Utah explorou o potencial de usar po lunar no espazo para facer de pantalla á luz solar e mitigar os efectos do quecemento global na Terra.

Analizaron distintas propiedades das partículas de po, cantidades de po e as órbitas que serían máis adecuadas para dar sombra á Terra. Os autores descubriron que lanzar po desde a Terra a unha estación de paso no "punto de Lagrange" entre a Terra e o Sol (L1) sería o máis eficaz, pero esixiría un custo e un esforzo astronómicos. Unha alternativa é utilizar po lunar. Os autores sosteñen que lanzar po lunar desde a Lúa no seu lugar podería ser unha forma barata e eficaz de dar sombra á Terra.

O equipo de astrónomos aplicou unha técnica utilizada para estudar a formación de planetas ao redor de estrelas afastadas, o seu obxecto de investigación habitual. A formación de planetas é un proceso desordenado que levanta moito po astronómico que pode formar aneis ao redor da estrela anfitrioa. Estes aneis interceptan a luz da estrela central e irrádiana de novo de forma que podamos detectala na Terra. Unha forma de descubrir estrelas que están a formar novos planetas é buscar estes aneis poirentos.

"Esa foi a semente da idea; se tomamos unha pequena cantidade de material e poñémolo nunha órbita especial entre a Terra e o Sol e rompémolo, poderiamos bloquear unha gran cantidade de luz solar cunha pequena cantidade de masa", dixo nun comunicado Ben Bromley, profesor de física e astronomía e autor principal do estudo, publicado na revista PLOS Climate.

"É asombroso contemplar como o po lunar -que tardou máis de 4.000 millóns de anos en xerarse- podería axudar a frear o aumento da temperatura da Terra, un problema que tardamos menos de 300 anos en producir", afirmou Scott Kenyon, coautor do estudo do Centro de Astrofísica | Harvard & Smithsonian.

A eficacia global dun escudo depende da súa capacidade para manter unha órbita que proxecte unha sombra sobre a Terra. Sameer Khan, estudante universitario e coautor do estudo, dirixiu a exploración inicial sobre que órbitas poderían manter o po en posición o tempo suficiente para proporcionar unha sombra adecuada. O traballo de Khan demostrou a dificultade de manter o po onde se necesita.

"Como coñecemos as posicións e masas dos principais corpos celestes do noso sistema solar, podemos utilizar as leis da gravidade para seguir a posición dun parasol simulado ao longo do tempo en diferentes órbitas", explica Khan.

Dous escenarios resultaron prometedores. No primeiro, os autores situaron unha plataforma espacial no punto de Lagrange L1, o máis próximo entre a Terra e o Sol, onde as forzas gravitatorias están equilibradas. Os obxectos situados en puntos de Lagrange tenden a permanecer nunha traxectoria entre os dous corpos celestes, razón pola cal o telescopio espacial James Webb (JWST) está situado en L2, un punto de Lagrange no lado oposto da Terra.

En simulacións por computador, os investigadores dispararon partículas de proba ao longo da órbita L1, incluíndo a posición da Terra, o Sol, a Lúa e outros planetas do sistema solar, e rastrexaron onde se dispersaban as partículas. Os autores descubriron que, lanzado con precisión, o po seguiría unha traxectoria entre a Terra e o Sol, creando sombra, polo menos durante un tempo. A diferenza do JWST, que pesa 5,8 toneladas, o po era facilmente desviado da súa traxectoria polos ventos solares, a radiación e a gravidade dentro do sistema solar. Calquera plataforma L1 necesitaría crear unha subministración interminable de novos lotes de po para lanzalos en órbita cada poucos días despois de que se disipe o rocío inicial.

"Foi bastante difícil conseguir que o escudo permanecese en L1 o tempo suficiente para proxectar unha sombra significativa. Aínda que isto non debería sorprendernos, xa que L1 é un punto de equilibrio inestable. Incluso a máis mínima desviación na órbita do parasol pode facer que se desprace rapidamente do seu sitio, polo que as nosas simulacións tiveron que ser extremadamente precisas", explica Khan.

No segundo escenario, os autores dispararon po lunar desde a superficie da Lúa cara ao Sol. Comprobaron que as propiedades inherentes do po lunar eran as adecuadas para funcionar eficazmente como escudo solar. As simulacións probaron como o po lunar dispersábase ao longo de varios percorridos ata que atoparon excelentes traxectorias dirixidas cara a L1 que servían como un eficaz escudo solar.

Estes resultados son unha boa noticia, porque se necesita moita menos enerxía para lanzar po desde a Lúa que desde a Terra. Isto é importante porque a cantidade de po dun escudo solar é grande, comparable á produción dunha gran explotación mineira aquí na Terra. Ademais, o descubrimento das novas traxectorias de blindaxe solar significa que podería non ser necesario transportar o po lunar a unha plataforma separada en L1.

Os autores subliñan que este estudo só explora o impacto potencial desta estratexia, en lugar de avaliar se estes escenarios son viables desde o punto de vista loxístico.

"Non somos expertos en cambio climático nin na ciencia de foguetes necesaria para trasladar masa dun lugar a outro. Só estamos a explorar diferentes tipos de po nunha variedade de órbitas para ver a eficacia deste enfoque. Non queremos perder a oportunidade de cambiar as regras do xogo nun problema tan crítico", afirma Bromley.

Un dos maiores retos loxísticos, a reposición dos fluxos de po cada poucos días, tamén ten unha vantaxe. Ao final, a radiación solar dispersa as partículas de po por todo o sistema solar; o escudo solar é temporal e as partículas do escudo non caen sobre a Terra. Os autores aseguran que o seu enfoque non crearía un planeta permanentemente frío e inhabitable, como na historia de ciencia ficción "Snowpiercer".

"A nosa estratexia podería ser unha opción para abordar o cambio climático", dixo Bromley, "se o que necesitamos é máis tempo".

FONTE: elmundo.es/ciencia             Imaxe: YURI CORTEZ/AFP