ANIMAIS EXTINTOS

As extincións de animais poden ser causadas por eventos naturais como o quecemento ou arrefriado climático ou cambios nos niveis do mar. Nos últimos tempos, con todo, a actividade humana foi a responsable. A destrución do hábitat a medida que se expande a terra agrícola e tállanse os bosques é a causa principal das extincións modernas, xunto coa contaminación, a introdución de especies exóticas e a pesca excesiva ou a caza.

A extinción dunha especie animal ocorre cando morre o último membro individual desa especie. Aínda que unha especie pode estar extinta na natureza, a especie non se extinguirá ata que cada individuo, independentemente da súa localización, catividade ou capacidade de reprodución, morrese.

A maioría das especies extintas extinguíronse como resultado de causas naturais. Pero xa se viu que outros animais, como a pomba migratoria, extinguíronse debido á perda de hábitat provocada polo home e á caza excesiva. As cuestións ambientais causadas polo home tamén están a crear graves desafíos para varias especies en perigo ou en perigo de extinción.

A organización sen ánimo de lucro Endangered Species International, estima que o 99,9% dos animais que algunha vez existiron na terra extinguiuse debido a eventos catastróficos que ocorreron mentres a Terra estaba a evolucionar. Cando estes eventos causan que os animais morran, chámase extinción masiva. Houbo múltiples extincións masivas debido a eventos cataclísmicos naturais. 

Aínda que as extincións masivas previas ocorreron moito antes da historia rexistrada, moitos científicos cren que estamos inmersos nunha: a sexta extinción masiva de flora e fauna. Non houbo extincións masivas nos últimos 500 millóns de anos, pero agora que as actividades humanas están a afectar á Terra, as extincións están a ocorrer a un ritmo alarmante. 

Unha taxa normal de extinción, debido a causas naturais, é de 1 a 5 especies por ano. Con todo, con actividades humanas como a queima de combustibles fósiles e a destrución de hábitats, estamos a perder especies de plantas, animais e insectos a un ritmo alarmantemente rápido. Os científicos do Centro para a Diversidade Biolóxica estiman que a taxa é un milleiro máis, ou mesmo dez mil máis, que o 1 a 5. Cren que decenas de animais están a extinguirse todos os días. 

As especies máis grandes que se dirixen rapidamente cara á extinción son os anfibios. Cando as ras e outros anfibios comezan a morrer en grandes cantidades, outras especies caen en efecto dominó. Save the Frogs, unha organización dedicada a comprender a ameaza para as ras e outros anfibios, estima que un terzo das especies xa está no limiar da súa extinción.

Vexamos algúns exemplos:

1. DODO

É probablemente a especie extinta máis famosa. O dodo (Raphus cucullatus), endémica das illas Mauricio, foi sentenciada nunhas poucas décadas. A primeira mención rexistrada da ave non voadora foi realizada por mariñeiros holandeses en 1598; o último avistamento dun paxaro dodo foi en 1662. A pesar da súa abundancia durante o século XVII, queda moi pouco nos museos como evidencia da súa existencia. Hai algúns esqueletos parciais: unha caveira en Copenhague, un pico en Praga, unha pata no Museo de Historia Natural e unha cabeza e unha pata en Oxford. O único paxaro completo coñecido estaba na colección de John Tradescant que o legou ao Museo Ashmolean en Oxford; desgraciadamente podreceu e acabaron queimándoo. Grazas á dedicación dun curador do Museo Ashmolean, salvouse a cabeza e unha pata que agora se atopan no Museo de Historia Natural da Universidade de Oxford.

Esta ave columbiforme da subfamilia Raphinae tiña aproximadamente un metro de altura, de plumaxe agrisada e cun peso que, de acordo a análises realizadas en 2012, roldaba os 10 kg; con todo outras publicacións estiman un rango de entre 9,5 e 17,5 kg. O seu pico era moi longo, aproximadamente de 23 cm, e cunha punta en forma de garfio que probablemente permitíaa romper as cortizas dos cocos. As súas patas eran amarelas e robustas, cunhas cantas plumas rizadas no seu parte de atrás. Tiña unhas ás moi pequenas, que unidas ao seu gran peso e un esterno insuficiente para soportalo facíanlle incapaz de voar.

Continuará...

FONTE: Sarah Romero/muyinteresante.es/natureza