SABÍAS QUE... COMO CONSEGUEN AS ABELLAS FABRICAR O MEL
A nosa alimentación volveríase tan monótona como a música dun ascensor, a economía caería en picado e numerosos animais desaparecerían da face da Terra. Todo isto sucedería se as abellas deixasen de existir para sempre.
As abellas que producen mel son as Apis mellifera, de apis, abella, e mellifera, portadora de mel. Estas abellas viven en colonias e foron os exipcios hai máis de 4.000 anos os primeiros en ser capaces de ’domesticalas’.
Ata a data o mel é o único alimento comestible polo ser humano que é elaborado por un insecto, das 950.000 especies que existen no noso planeta.
Nas colonias de abellas podemos atopar diferentes tipos de obreiras, desde as ama de cría, que coidan e alimentan os ovos, ata as construtoras, que forman as estruturas nas que se almacena o mel, pasando pola pecoreadoras, que son as que buscan e colleitan o néctar das flores.
O néctar é o premio co que as plantas fanerógamas recompensan ás abellas polo servizo de polinización. Trátase dunha substancia aromática moi doce formada, fundamentalmente, por azucres naturais, que a abella introduce no seu abdome (buche melario) e transporta ata as colmeas.
Este proceso lévano a cabo obreiras adultas (teñen, polo menos, vinte e un días de vida) que sobrevoan e chupan as flores coas súas longas prosbócides (glosa). Cando a abella atópase en repouso o enorme complexo bucal áchase replegado debaixo da cabeza e do tórax.
Agora ben, non todas as flores son aptas para a elaboración do mel e isto sábeno os apicultores, os cales, cando queren obter meles de determinados tipos flores, colocan as colmeas xunto ás flores de acacia, de azar, de romeu…
Por outra banda, viuse que o néctar máis doce é o máis espeso e o que, ao mesmo tempo, necesita dunha lingua máis potente para poder ser succionado. Isto tradúcese en que o néctar das flores que son visitadas polas bolboretas é menos doce que o daquelas que son polinizadas polas abellas.
Para que comprendamos a importancia desta aseveración vaia por diante un dato: os modelos matemáticos, combinados con observacións de laboratorio, fixaron que a concentración de hidratos de carbono para que o néctar sexa elixido polas abellas é do 50-60%, unha cifra que descende ata o 30-40% no caso das bolboretas.
Unha vez que a abella pecoreadora, tamén chamada forraxeadora, chegou á colmea saca o mel do buche melífero e pásallo ás súas compañeiras que esperan na piquera ou entrada da colmea.
Serán elas as encargadas de regurgitar o néctar de forma repetida e mesturalo con encimas que actúan sobre os azucres formando fructosa e glicosa. Ademais, as abellas conseguen que a humidade do néctar pase do 70% ao 20% e que o pH sitúese en torno ao 3.9%. É o primeiro paso na transformación do néctar en mel.
Seguidamente depositan a mestura nunha celdilla do panal e proceden ao comezo do secado do mel. Este proceso é clave no proceso de elaboración, xa que o líquido introducido nas celas contén un elevado contido de auga que se vai secando pola acción da calor que hai no interior das colmeas e pola ventilación que xeran as propias abellas coas súas ás. Desta forma conseguen extraer ata un 80% de auga.
Cando o mel está seca procédese á selaxe da cela con cera natural, que evita a entrada de humidade e permite que se conserve en perfectas condicións. Calcúlase que son necesarias unhas oito abellas para obter unha pequena cullerada de mel.
O obxecto da fabricación de mel non é outro que poder alimentar ás súas larvas para que se convertan en abellas, xa que o mel é un produto moi nutritivo e enerxético.
FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia
0 comentarios