SABÍAS QUE...POR QUE NO SOLPOR O CEO TÍNGUESE DE COR VERMELLO
No ano 2022, TripAdvisor realizou unha enquisa para coñecer cales eran os mellores amenceres e solpores do mundo. O top ten dous atardeceres disputáronllo Mallory Square en Caio Óso (Florida) con 9.811 mencións e Burj Khalifa (Dubai) con 5.275 mencións.
No noso país hai enclaves fantásticos para ver unha posta de sol, lugares que van desde o Cabo Fisterra en Galicia ata Es Vedrá en Eivissa, pasando polo Miradoiro de San Nicolás, en Granada, ou a praia canaria de Famara. Agora ben, o lugar que máis recensións acumulou en TripAdvisor foi o templo de Debod, en Madrid.
As cores do ceo son o resultado dunha mestura entre a composición da luz, a atmosfera e a fisioloxía da visión propia do Homo sapiens. Desde hai séculos sabemos que a luz é branca, que está formada polas cores do arco da vella e que a atmosfera non é uniforme, nela hai capas de gases e partículas en suspensión.
Cando a luz solar atravesa as capas descomponse coma se estivese a atravesar un prisma e ao contactar coas partículas rebota e reflíctese. O algo parecido ao que sucede no planeta Marte cando o po avermellado elévase no aire e dános a impresión de que o ceo marciano é vermello.
Non todas as cores dispérsanse por igual, o azul dispérsase máis que o resto, xa que o osíxeno e nitróxeno absorben maioritariamente a luz azul-violeta, deixando pasar a laranxa-avermellada.
Isto permite explicar por que o ceo adoita verse máis azul ao mediodía que á primeira hora da mañá ou a última hora da tarde, xa que o sol está no seu punto máis alto e a súa luz atravesa intacta a atmosfera.
Este fenómeno físico coñecémolo como dispersión de Rayleigh, en honra ao matemático e físico británico John William S Rayleigh, o descubridor do argon e ao que a Academia sueca galardoou co Nobel de Física no ano 1904. Os académicos premiaron os seus estudos no campo da óptica, en especial no estudo da polarización da luz, que contribuíron a coñecer mellor a teoría da radiación do corpo negro.
Cando o Sol comeza a desaparecer tras o horizonte, o ceo deixa de ser azulado e tínguese dunha luz avermellada, unha estampa que traduce que nese momento os raios solares atravesen unha parte da atmosfera maior, chocando máis veces coas partículas suspendidas no aire e que se «perda» o azul.
Agora ben, coa calima o ceo se colorea de tons alaranxados a pesar de que aínda é de día. Neste caso débese a que unha nube de po do Sahara envólveo todo e a que as partículas en suspensión teñen unha densidade maior, o que provoca que a luz solar choque con elas e reflíctase.
Así que xa saben, unha posta de sol é romántica, poética e conmovedora, en ocasións é indescritible e, mesmo, pódenos deixar sen palabras pero, ante todo, unha posta de sol é pura ciencia, e senón que llo digan ao físico británico John W Rayleigh.
0 comentarios