DESMONTANDO OS MITOS MÁIS PERSISTENTES SOBRE ANIMAIS (VII)

Continúo coa serie adicada algúns dos mitos máis persistentes sobre animais e enfrontámolos coa evidencia científica. Porque entender o mundo animal tamén implica desaprender o que criamos saber.

Os cisnes non cantan ao morrer: o seu canto final é un invento poético / Pixabay

Mito 7: Os cisnes cantan antes de morrer

Como dicían Les Luthiers: “Por suposto, non van cantar despois!”. Bromas aparte, esta crenza deu lugar á expresión canto do cisne para describir ao último xesto (mesmo, a última xesta) ou actuación de persoas, xeralmente do mundo artístico, nos últimos momentos da súa vida.

A súa orixe atópase nos hábitos do cisne común (Cygnus olor), que é o menos propenso a emitir sons de todas as variantes da especie, ata o punto de que en Inglaterra coñéceselle como cisne mudo. Así naceu a lenda que di que esta ave permanece silenciosa durante toda a vida, salvo nos últimos momentos, nos que emite un único e esplendoroso canto.

Pero é todo falso. A guía de campo das aves de España e de Europa (coñecida entre os ornitólogos como a Peterson), verdadeira biblia do sector, establece que o cisne común “non é mudo, pero non emite o típico reclamo trompeteante, limitándose a bucinar, rezongar ou sisear en contadas ocasións”. E se mantén esta política de discreción sonora ao longo de toda a súa vida, non hai motivos para crer que vaia a rompela precisamente nos últimos momentos da súa vida.

Continuará!

FONTE: Vicente Fernández de Bobadilla/muyinteresante.com