Un réptil que viviu hai 247 millóns de anos tiña algo parecido a plumas

Reconstrución artística de Mirasaura, que significa “réptil marabilloso” en latín / Tobias Wilhelm/Museo Estatal de Historia Natural de Stuttgart

Un novo estudo paleontolóxico desafía as nocións sobre a evolución dos réptiles e as súas coberturas corporais. Publicado na revista Nature, o descubrimento dun antigo réptil triásico con apéndices cutáneos complexos e similares a plumas cuestiona décadas de suposicións sobre a orixe destas estruturas biolóxicas.

A criatura en cuestión, Mirasaura grauvogeli, foi descrita por un equipo internacional de paleontólogos encabezado polos doutores Stephan Spiekman e Rainer Schoch do Museo Estatal de Historia Natural de Stuttgart, Alemaña. A súa singularidade non reside só no seu aspecto xeral (unha mestura entre ave e lagarto con hábitos arborícolas), senón na presenza dunha crista dorsal composta por apéndices cutáneos nunca antes observados en réptiles do seu tipo.

Ata o de agora, considerábase que as estruturas dérmicas complexas, como as plumas en aves ou o pelo en mamíferos, eran características exclusivas de certas liñaxes evolucionadas, xurdidos millóns de anos despois. Con todo, Mirasaura, que viviu no Triásico medio, demostra que estas formas corporais poden aparecer moito antes e en liñaxes independentes, o que suxire unha evolución converxente de funcións similares en organismos moi distintos.

a, O holotipo SMNS 97278, preservando o cranio, esqueleto postcraneal parcial e crista. b, Cranio de SMNS 97278 baixo luz ultravioleta (UV). c, Reconstrución do cranio de SMNS 97278 baseada na tomografía microcomputarizada con radiación de sincrotrón (en espello). d, SMNS 97280, crista illada en gran parte completa. e, SMNS 97286, dous apéndices tegumentarios superpostos que preservan rugosidades distintivas. f, SMNS 97281, apéndices tegumentarios asociados. g, SMNS 97279, preservando un cranio parcial e impresións dunha crista e un esqueleto postcraneal en gran parte completo baixo luz UV. h, Debuxo esquelético de Mirasaura, baseado na reconstrución do cranio de SMNS 97278, a anatomía postcraneal de SMNS 97279 e as cristas de SMNS 97278, SMNS 97281 e SMNS 97280. 

A crista de Mirasaura está formada por apéndices superpostos, cada un cun contorno estreito e unha crista central lonxitudinal que lembra vagamente ás plumas, aínda que sen as ramificacións chamadas barbas que caracterizan ás plumas verdadeiras. A análise morfolóxica suxire que estas estruturas representan un desenvolvemento independente, o que amplía as posibilidades evolutivas deste tipo de coberturas cutáneas.

Os estudos de bioloxía do desenvolvemento apoian esta idea. Segundo as investigacións xenéticas, os mecanismos que permiten o crecemento de estruturas complexas na pel poderían orixinarse xa no Carbonífero, hai máis de 300 millóns de anos. Mirasaura sería, ata o de agora, a primeira proba directa de que estes mecanismos manifestáronse tamén en réptiles moi temperáns, non relacionados con aves nin dinosauros.

FONTE: Diego Tudares/mundiario.com