O POLBO ANTÁRTICO: PARELEDONE CHARCOTI

Un exemplar de ppñbo antártico / TOMAS LUNDÄLV

Os polbos teñen tres corazóns e sangue azul. Esa cor débese a que en lugar de utilizar a molécula hemoglobina para transportar o sangue osixenado polo seu corpo, empregan hemocianina, unha molécula que, en vez de ferro, contén cobre. Esta proteína tamén está presente no sangue doutros moluscos, en crustáceos e arácnidos para transportar o osíxeno.

Polo que respecta ao trío de corazóns dos octópodos, dous bombean sangue sen osíxeno ás branquias, mentres que o terceiro se encarga de repartir o sangue con osíxeno pola súa anatomía. Non sorprende, pois, que o sistema circulatorio e respiratorio destes moluscos cefalópodo fascinase e espertase o interese dos científicos, que agora describiron nunha especie concreta de polbo outro interesante mecanismo.

Un equipo de investigadores do Instituto Alfred-Wegener, en Alemaña, quería comprender que procesos leva a cabo o organismo do polbo antártico (Pareledone charcoti) para sobrevivir nas xélidas augas nas que vive. Xa se sabía que era grazas ao seu sangue azul, pero agora descubriron que este polbo utiliza unha estratexia única para transportar o osíxeno polo seu sangue que lle permite aguantar mellor que outras especies de octópodos os cambios de temperatura. Os detalles deste proceso publícanse esta semana na revista Frontiers in Zoology.

A resposta do corpo do polbo antártico, sinalase na publicación, é distinta e máis eficiente que a doutros animais acuáticos que viven neste ambiente extremo, como algúns peixes antárticos. E tamén é mellor que a doutras especies de polbo.

En concreto, os investigadores compararon os sistemas do antártico Pareledone charcoti con dúas especies que habitan zonas máis cálidas, o Octopus pallidus, que vive no sueste de Australia, e o mediterráneo Eledone moschata.

Das tres especies de polbo analizadas nesta investigación, o antártico presentou a maior concentración de hemocianina (polo menos un 40% máis). A cantidade desta proteína no seu sangue é tamén a máis alta que se encontrou en calquera especie de polbo estudada.

Segundo os científicos, a alta concentración deste pigmento veríase compensada pola escasa capacidade da hemocianina para levar osíxeno aos tecidos en ambientes moi fríos, e polo tanto, podería axudar a garantir unha subministración de osíxeno abondo para garantir un bo funcionamento do seu organismo cando está nesas xélidas augas.

O estudo tamén mostrou que o sistema de transporte de osíxeno do polbo antártico era máis eficiente cando o animal estaba exposto a temperaturas de 10ºC que a 0ºC, e comprobaron que podía transportar máis osíxeno que as outras dúas especies, habituadas a vivir en climas máis cálidos. Segundo apuntan os científicos, esta habilidade podería facer que o antártico se adapte mellor que outros polbos ao cambio climático, pois lle permite sobrevivir tanto en augas moi frías coma máis cálidas.

Esta gran capacidade de adaptación, engaden, podería ser unha das claves que expliquen o abundantes que son os polbos antárticos pois, ademais de vivir en augas moi frías, foron divisados noutros ecosistemas máis cálidos.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia