Blogia
vgomez

COMEZA O CUMIO DO CLIMA DE PARÍS

COMEZA O CUMIO DO CLIMA DE PARÍS

Hoxe comeza  en París-Lle Bourget (Francia) a XXI Conferencia das Partes (COP21) da Convención Marco das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático (CMNUCC).  Acudirán representantes de 195 países, a maioría dos Estados do mundo, mantendo reunións ata o 11 de decembro, co principal obxectivo de chegar a un novo acordo internacional sobre o clima que substitúa ao protocolo de Kyoto e que se empezaría a aplicar a partir de 2020.

Os chamados gases de efecto invernadoiro, principalmente o dióxido de carbono (CO2), acumúlanse na atmosfera e impiden que as radiacións infravermellas que emite o planeta ao quentarse saian ao espazo. Isto fai que a temperatura do planeta suba. Estes gases sempre estiveron presentes na atmosfera. O problema, segundo o consenso científico (case absoluto), é que as actividades humanas contribuíron a romper o equilibrio existente. A industria, o transporte e os usos do chans aumentaron a concentración destes gases. Segundo a segundo a Organización Meteorolóxica Mundial (OMM), a concentración de CO2 na atmosfera alcanzou en 2014 as 397,7 partes por millón (ppm). Antes da Revolución Industrial era de 278 ppm.   

A intención é que os 195 asinantes leven a cabo políticas de mitigación, é dicir, reducións de emisións. Ademais, espérase que se fixar como obxectivo que, a final de século, a temperatura global non supere os dous graos, aínda que os Estados máis expostos (como os insulars) queren baixar esa meta a 1,5 graos.

Ese posible tratado non impoñerá metas individuais de redución de CO2. Para tentar non repetir Kioto, cun alcance moi limitado, optouse por outra fórmula: que cada país voluntariamente presente compromisos de redución de emisións, tanto os desenvolvidos como os que non o son. Neste momento máis de 170 xa o fixeron.

O punto máis complicado será a vinculación ao novo protocolo. A UE aposta por un protocolo con apartados vinculantes. Por exemplo, que o sexan os compromisos de redución de emisións que cada país presentou voluntariamente. Con todo, a Administración de Barack Obama podería ter problemas, como xa ocorreu con Kioto, para que o Congreso e o Senado ratifique un protocolo legalmente vinculante. A UE renunciou xa a que se inclúan sancións, ao consideralo un elemento que pode disuadir a algúns países á hora de asinar o acordo.

Ademais de mitigación, no cumio tamén se discuten políticas de adaptación, é dicir, medidas para que os países máis vulnerables poidan prepararse para o cambio climático. Para iso, está prevista a creación do chamado Fondo Verde para o Clima, que a partir de 2020 conte con 100.000 millóns de dólares anuais. Quen debe achegar? Esta pode ser outra das dificultades en París. En teoría, só os países considerados desenvolvidos. Pero fóra desa categoría quedarían potencias como China.

Aventurarse nestes momentos para asegurar un acordo é complicado. En 2009, co cumio de Copenhague, levantáronse expectativas parecidas ás de París e fracasouse.

Se non se pecha, ou se pecha un pacto pouco ambicioso, non significará que a loita contra o cambio climático párese. Moitos dos compromisos voluntarios de redución de emisións xa os contempla cada país na súa lexislación nacional. Sería o caso, por exemplo, da UE, que se fixou unhas metas concretas para 2030 á marxe do cume. Se non hai acordo, quizais, a peor parada sería a ONU e a idea de que un problema global como o cambio climático pode ter unha resposta tamén global.

Crucemos os dedos!

FONTE: Xornal El país/Ciencia

0 comentarios