ASÍ NADABAN OS PLESIOSAURIOS

Reconstrución do plesiosaurio / Liu et al

Os paleontólogos estudan criaturas que nunca viron con vida e que xamais volverán a este mundo (a non ser que as técnicas de clonación vólvanse tan incribles como en Jurassic Park, cousa moi difícil), así que resúltalles extremadamente complexo saber con certeza de que cor eran, como soaban ou como se movían. Por fortuna, os científicos poden recorrer ás novas tecnoloxías para facerse unha idea máis realista do aspecto e a vida destes antigos seres. Simulacións por computador permitiron a un equipo do Instituto de Tecnoloxía de Xeorxia e o Museo de Historia Natural de Nottingham coñecer como nadaban os plesiosaurios, un grupo de réptiles mariños mesozoicos que apareceron por primeira vez no Xurásico fai 200 millóns de anos e persistiron como depredadores ata o seu desapareceu no Cretácico Tardío, fai uns 66 millóns de anos.

Segundo explica a revista PLOS ONE, o método de desprazamento destes antigos réptiles que parecen sacados dunha lenda escocesa ha resultado unha incógnita desde o seu descubrimento en 1824, xa que ningún animal vivo ten un plan corporal idéntico, catro aletas e pescozo longo. O monstro do Lago Ness pode ser o seu vivo retrato, pero queda no campo da ficción.

Moitos tetrápodos modernos evolucionaron as súas propias maneiras de nadar no océano, como os pingüíns, as tartarugas mariñas, os lobos mariños e as baleas, por exemplo. Estudos previos compararon a natación dos plesiosaurios coa dos pingüíns e tartarugas, e mesmo cun bote de remos. E aínda que todas estas hipóteses eran plausibles, non podían explicar completamente como as catro aletas dun plesiosaurio movíanse en relación unhas con outras. O máis parecido á natación de catro aletas é a das tartarugas mariñas, pero aínda así ven limitadas polas súas cunchas e é pouco probable que se movesen dunha maneira similar á dos plesiosaurios, segundo indican en PLOS ONE.

O novo estudo, publicado en PLOS Computational Biology, utiliza a simulación por computador para construír modelos tridimensionales virtuais do movemento do plesiosaurio na auga. O seu modelo virtual baséase nos datos fósiles do Meyerasaurus victor, un plesiosaurio de 3,35 metros de lonxitude que habitou a que hoxe é Alemaña no Xurásico Inferior. O aspecto do Meyerasaurus é común entre os da súa familia, cun pescozo moderadamente longo.

O traballo era realmente complicado. O equipo tivo que facer fronte a un sen fin de variables e parámetros, co obxectivo de asegurar que o modelo se estivese movendo en condicións realistas e biológicamente plausibles. Tivéronse en conta as limitacións de movemento cara arriba e cara abaixo, a pronación ou supinación de cada extremidade, etc... Desta forma, simulouse o movemento en diferentes condicións: as catro aletas sincronizadas, alternas.. Mesmo realizaron probas con diferentes pesos do plesiosaurio. En total, o equipo desenvolveu miles de diferentes simulacións, cada unha cos cambios nas variables e parámetros.

Finalmente, os investigadores descubriron que o movemento máis eficaz para a natación do plesiosaurio é o de voo baixo a auga, non moi diferente ao dos pingüíns de hoxe en día. "Os nosos resultados mostran que as extremidades dianteiras proporcionan a potencia para a propulsión do plesiosaurio, mentres que as posteriores son máis pasivas", di Adam Smith, do Museo de Historia Natural de Nottingham. As aletas traseiras xogaban un papel moi pequeno na propulsión e probablemente utilizábanse para a dirección e a estabilidade.

Segundo explica Smith a PLOS ONE, "a natación do plesiosaurio foi un misterio durante case 200 anos, así que foi emocionante ver como cobraba vida na pantalla do computador".

FONTE: Xornal abc/ciencia