UN IGLÚ PARA MARTE

  Representación artística do deseño da "Mars Ice Dome" / NASA/Clouds AO/SEArch

Se un astronauta aterrase en Marte, atoparíase cun deserto frío, seco, polvoriento, sometido a un bombardeo constante de raios cósmicos e cunha atmosfera irrespirable. Por iso, a única forma de permanecer alí é contar cun hábitat que o protexa e ille. Ao mesmo tempo, este “fogar” ten que ser o suficientemente lixeiro e fácil de transportar como para ser enviado desde a Terra, e ademais fácil de montar nunha contorna tan hostil e con ferramentas relativamente lixeiras.

Recentemente, varios expertos estiveron traballando neste asunto en apoio á misión da NASA de enviar unha misión tripulada a Marte. Tal como informou a NASA nun comunicado, despois de pensar en varias opcións no Estudo de Deseño de Enxeñería de Langley, unha das que parece máis prometedora pasa por usar un material pouco habitual na construción terrestre: o xeo.

Sección transversal do diseño / NASA/Clouds AO/SEArch

O deseño de xeo, coñecido como “Mars Ice Dome” (cúpula de xeo de Marte), é basicamente un toroide (ou sexa, un dónut), rodeado por unha capa de xeo e auga. É lixeiro (cando está baleiro) e pode ser facilmente transportado e despregado. Antes de que a tripulación chegue, pode ser enchido aos poucos con auga de Marte, bastante abundante no subsolo marciano.

Ten outras importantes vantaxes. Por unha banda, a auga e o xeo son un escudo idóneo contra os raios cósmicos (grazas ao seu alto contido en hidróxeno). Por outra, o escudo é á vez un almacén para a subministración dos astronautas e para as naves espaciais.

Outra solución clásica contra a radiación sería enterrar o hábitat. O problema é que isto require maquinaria pesada capaz de escavar o terreo. Fronte a isto, a «Mars Ice Dome» válese do xeo para frear a radiación. E ademais permite que a luz pase a través das súas paredes, permitindo que o interior estea iluminado.

Todos os materiais escollidos son translúcidos, de forma que unha parte da luz do día poida atravesar as paredes e síntasche coma se estiveses na casa e non dentro dunha cova. E non só iso, en principio será posible instalar invernadoiros no interior.

A parte dos materiais foi un reto, terán que soportar moitos anos de uso no duro ambiente marciano incluíndo radiación ultravioleta, radiación de partículas cargadas, quizais algo de osíxeno atómico, percloratos e tamén tormentas de po.

Outro factor crave é a cantidade de auga que se pode extraer de Marte. Os expertos indicaron que sería posible chegar o hábitat a unha velocidade dun metro cúbico ao día, o que permitiría que o hábitat se enchese en 400 días. Se se puidese extraer máis auga, o mesmo deseño podería aumentar de tamaño.

No interior, está previsto que os espazos de traballo sexan flexibles, de forma que as tripulacións poidan traballar con robots sen necesidade de levar traxes presurizados.

O illamento térmico é outro das claves. Para evitar o frío marciano, o hábitat conta cunha capa enchida con aire marciano (basicamente composto por dióxido de carbono), para actuar como illante entre o interior do habitáculo e o xeo do escudo.

Aínda que aínda falta moito para que se concreten os detalles da futura misión tripulada a Marte, para os expertos é tan importante pensar no habitáculo como escudo protector para os astronautas como no seu papel como fogar: “Despois de meses viaxando polo espazo, sería xenial que cando chegases a Marte soubeses que hai unha nova casa lista para ti”.

FONTE: Xornal abc/ciencia