MISTERIOS DOS TRILOBITES RESOLTOS

Trilobite / Imaxe: Dinopedia-Wikia

Científicos españois fixeron un achado en Marrocos que aclara un dos grandes misterios da paleontoloxía: como se movían e que comían algúns trilobites, un dos fósiles máis coñecidos e abundantes, con 20.000 especies identificadas.

A historia do descubrimento comeza, como moitos outros no Norte de África, nun mercadillo. En 2014, na aldea de Taychout, ao sur do país, Juan Carlos Gutiérrez-Marco conta que atopou a un comerciante que vendía uns trilobites moi estraños. "Estaban moi mal preparados, pero tiñan conservado parte do buche e o tubo dixestivo", explica o xeólogo do Instituto de Geociencias (UCM-CSIC), en Madrid. Aquilo era un tesouro, pois a inmensa maioría destes fósiles, tan icónicos polos seus esqueletos acoirazados, só conservan o caparazón, nin rastro de patas ou outras partes brandas, fundamentais para comprender a anatomía interna destes seres extintos. O vendedor pedía demasiado diñeiro, pero desde entón o científico volveu cada ano ata que o regateo permitiulle adquirir os fósiles. Mesmo se gañou a confianza do marroquí para que lle leva ao lugar de onde os sacaba.

Así foi como o equipo deu coa Biota de Fezouata, unha xanela única aos océanos da era Paleozoica onde quedaron conxelados no tempo artrópodos xigantes, trilobites e outros moitos organismos cuxo corpo brando nunca se fosilizaría en condicións normais. Nas pedras de Fezouata tamén había plancto mariño cuxo análise permitiu poñerlle data ao xacemento, 478 millóns de anos.

Esta semana, Gutiérrez-Marco describe xunto a outros tres colegas españois e portugueses tres trilobites, o maior duns 30 centímetros, que quedaron fosilizados boca arriba con todas as súas extremidades e o sistema dixestivo ao completo. Son os primeiros que se atopan en África tan ben preservados e uns dos poucos exemplos en todo o mundo. "Só se coñecen unha ducia de trilobites así de ben conservados e pensamos que estes son os máis grandes de todos eles", asegura Gutiérrez-Marco, cuxo descubrimento se publicou esta semana en Scientific Reports.

O Megistaspis hammondi era unha especie de frankenstein. As patas da parte superior, baixo a cabeza, teñen espiñas, mentres que o resto, as que usaba para moverse, son lisas, unha mestura nunca vista, segundo os seus descubridores. Os investigadores cren que esta especie deixaba unha pegada no fondo mariño que encaixa coa Cruziana rugosa, outro fósil de libro de texto. A cruziana é unha das pegadas fósiles máis abundantes do antigo continente de Gondwana. "Descubríronse no século XVIII e pensouse ao principio que se trataba de algas mariñas, mentres outros aseguraban que eran as pegadas dun animal", explica o xeólogo, aínda que non se identificou cal. O hammondi camiñaría agachando a cabeza, escavando coas súas patas espiñentas e deixando as dúas fileiras de arañazos paralelos que se aprecian nas pegadas fósiles. "Esta é unha das grandes polémicas da historia da paleontoloxía e agora temos un candidato para resolvela", asegura Gutiérrez-Marco.

A nova especie achada polos investigadores españois tamén é única por ter un buche con glándulas dixestivas. Ata agora pensábase que este grupo de trilobites alimentábanse só de filtrar sedimentos, pero a proliferación desas glándulas apunta a que tamén eran "carroñeiros".

Os trilobites foron "os reis de todos os mares do Paleozoico", asegura Gutiérrez-Marco. Estes animais sobreviviron na Terra durante 300 millóns de anos e foron dos poucos capaces de salvarse de varias extincións en masa. As razóns da súa desaparición final, hai uns 250 millóns de anos, non están claras.

FONTE:Nuño Domínguez/Xornal El País/Ciencia