TRAPPIST-1 E SETE TERRAS

 

A 39 anos luz da Terra, na constelación de Acuario, hai unha estrela anana, ultrafría e moi tenue chamada TRAPPIST-1. Na nosa galaxia hai millóns e millóns de estrelas desta clase, denominadas ananas vermellas ou ananas M. Pero TRAPPIST-1 converteuse xa nunha estrela moi especial á que boa parte dos telescopios terrestres, sen dúbida, van seguir apuntando. E é que este astro é o corazón dun sistema solar repleto de planetas que parecen ser similares ao noso.

Nada menos que sete mundos atopáronse xa ao redor desta estrela, todos eles con tamaños parecidos ao da Terra e certas características que, en principio, permitiríanlles ter auga líquida e, como consecuencia diso, albergar algún tipo de vida. Destes sete planetas, tres son particularmente prometedores para ser considerados xemelgos da Terra, pois están na chamada zona habitable da súa estrela e probablemente trátase de mundos rochosos. No noso sistema solar, a Terra, Marte, Mercurio e Venus son os únicos planetas rochosos.

O extraordinario achado foi anunciado onte mediante a publicación simultánea do estudo na revista Nature e nunha rolda de prensa organizada pola NASA. E é que nunca antes atopouse un sistema solar tan próximo con tantos planetas tan parecidos ao noso. A procura comezou nos anos 90, cando se descubriron os primeiros planetas fóra do noso sistema solar (chamados exoplanetas ou planetas extrasolares).

Segundo detalla o equipo que asina o descubrimento, os planetas deste sistema solar foron denominados TRAPPIST-1b, c, d, e, f, g e h, en orde crecente de distancia da súa estrela.

O sistema de TRAPPIST-1 non foi descuberto agora. En maio de 2016 anunciouse o achado de tres planetas orbitando esta anana vermella, cuxa descrición se publicou tamén na mesma revista (os primeiros foron TRAPPIST-1 b, c e d). As novas observacións realizadas para investigar mellor eses mundos permitiron detectar outros catro planetas.

Os sete planetas descritos neste estudo foron descubertos mediante unha técnica denominada de tránsito, consistente en mirar á estrela e vendo as diminucións de luz cando os planetas pasan por diante, é dicir, cada planeta causa unha pequena eclipse na súa estrela.

O descubrimento foi acollido pola comunidade científica cunha mestura de entusiasmo e de cautela.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia