KENT-9b: O PLANETA MÁIS QUENTE DO UNIVERSO

 

Reconstrución da estrella Kelt-9 e o seu planeta

Desde hai anos, astrónomos de todo o mundo compiten por atopar o planeta máis parecido á Terra fóra do Sistema Solar. Usan telescopios terrestres e espaciais para rastrexar o universo en busca de mundos rochosos, cunha atmosfera protectora, auga líquida e, posiblemente, vida.

Un equipo de astrónomos presentou un descubrimento nas antípodas de todo isto, pero non por iso menos apaixonante. O achado fíxose co telescopio extremadamente pequeno KELT, cuxo obxectivo é detectar exoplanetas ao redor de estrelas moito máis grandes, brillantes e violentas que o Sol. Estes astros parecen albergar moitos menos planetas que as estrelas máis pequenas, e unha posible explicación é que estes mundos acaban sendo devorados pola súa estrela ou desintegrados pola intensa radiación.

Os responsables do telescopio describen en Nature o Kelt-9b, un planeta gaseoso unhas dúas veces máis grande ca Xúpiter e que está 30 veces máis preto da súa estrela que a Terra do Sol, o que lle converte no xigante gaseoso máis cálido descuberto ata o momento.

O novo mundo está a 650 anos luz. Un ano terrestre dura alí un día e medio, o que tarda en dar unha volta á estrela. Kelt 9-b ofrece sempre a mesma cara ao seu astro. A temperatura na parte iluminada supera os 4.300 graos, case 10 veces máis que Venus, o planeta máis cálido do Sistema Solar. A calor e a radiación fan que os átomos da atmosfera vibren tanto que lles é imposible unirse para formar auga ou calquera outra molécula coa que comezar a construír unha química minimamente habitable.

O planeta presenta os mesmos misterios que outros xigantes gaseosos, máis parecidos a estrelas que a planetas. O Kelt-9b leva isto ao extremo, pois a súa temperatura é maior que a da maioría de estrelas. “Á parte de hidróxeno e helio, os elementos que puidemos detectar son metais neutros, como potasio e sodio”, explícase no estudo. É un misterio se este Xúpiter quente ten un núcleo sólido, aínda que “segundo a maioría de teorías de formación de planetas si debería telo e estar feito de rocha e xeo a unha temperatura duns 50.000 K (49.700 ºC)”.

Cos niveis de radiación ultravioleta actuais, o planeta perdería toda a súa atmosfera en 600 millóns de anos, co que quedaría exposto o seu núcleo. Pero moito antes, en 200 millóns de anos, a estrela consumirá todo o hidróxeno que contén e iniciará un proceso de envellecemento e morte que triplicará o seu tamaño. Se aínda queda algo do planeta, é posible que sexa devorado causando un gran estalido de luz, explica o estudo.

FONTE: Nuño Domínguez/Xornal El País/Ciencia