THE LONG NOW FOUNDATION: O PENSAMENTO A LONGO PRZO

 

Se vostede escribe o ano en curso utilizando cinco díxitos -é dicir, pon 02018- a xente tenderá a corrixilo, con delicadeza ou  condescendencia. Os máis discretos non dirán nada, pero mirarano con ese xesto lixeiramente  hosco que se reserva para os  histrións. O que ninguén sospeitará é que as cinco cifras teñen un sentido: serven para evitar o erro que se producirá nos sistemas informáticos dentro duns 8.000 anos (concretamente cando chegue o 1 de xaneiro do 10.000) por falta de previsión. Esa é a decisión que tomaron os fundadores de The Long Now Foundation, unha organización creada para incentivar o pensamento a longo prazo fronte á aceleración cultural que sufrimos na actualidade. Como eles mesmos explican a nosa civilización vive revolucionada nun lapso de atención “patológicamente curto”. A aceleración tecnolóxica, o curto prazo dos mercados na economía, os ritmos electorais e mesmo a propia vida persoal aumenta nas súas pulsacións. Dende a Long  Now  Foundation cren que necesitamos “algún tipo de correctivo que equilibre esta miopía: algún mecanismo ou mito que amplíe a mirada e a responsabilidade a longo prazo, onde “a longo prazo” mídase polo menos en séculos” escribe  Stewart  Brand, un dos seus fundadores.

Ese elemento  mitológico ben podería ser -polas súas dimensións e a arbitrariedade da decisión- o xigantesco reloxo que a fundación está a construír nunha cova escavada en  Texas. The 10.000 Year Clock mide máis de 150 metros e funcionará durante os próximos 10.000 anos. Ningún de nós estará aquí para escoitar as melodías -sempre distintas, xamais repetidas- que interpretarán as súas campás. A idea do reloxo é do enxeñeiro Danny Hillis, outro dos membros fundadores da organización xunto ao músico británico  Brian  Eno (o responsable do termo “long  now”,  traducible como “longo agora” que dá nome á fundación”. A idea de  Hillis, máis aló de ser unha impresionante demostración de enxeñería, é unha metáfora do futuro, da posibilidade de alongar a mirada para ter confianza en que superaremos estes tempos convulsos. Nun artigo na revista  Details, o escritor e premio Pulitzer Michael  Chabon preguntábase sobre o reloxo: “Se o reloxo funciona como está previsto que o faga, cre que haberá un ser humano preto para comprobalo, para chorar a súa destrución, admirar o seu traballo, a súa fiabilidade ou a súa inmensa antigüidade? Que haberá dentro de cinco mil anos a partir de hoxe, ou mesmo dentro de cinco ou de cen? Poden ampliar o horizonte das súas expectativas para o noso mundo, para nosas complexas de civilizacións e culturas, máis aló da vida dos seus propios fillos, das próximas dúas ou tres xeracións? Poden imaxinar a supervivencia do mundo?”.

Un reloxo xigantesco enterrado nunha montaña e un pequeno disco de titanio con 1.500 linguas impresas que repousa nun cometa a miles de quilómetros do noso planeta (Proxecto Rosetta). As ideas de The Long  Now non están pensadas para deixar indiferente a ninguén. Haberá quen considere que se trata de simples caprichos dun puñado de  geeks (e algún millonario) con ganas de chamar a atención. Pero só por animar a que todos nos fagamos as preguntas que lanzaba Michael Chabon, os seus proxectos xa terían sentido; porque o futuro comezará a ser cando empecemos a imaxinalo.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpais.es