SÓ VEMOS O QUE QUEREMOS VER

 

Un Aspecto do experimento, no que se sinalan que accións serían as máis eficaces en cada caso / Universidade de Plymouth

Só vemos o que queremos ver. Ou mellor devandito, os seres humanos non vemos as accións doutras persoas como realmente son, senón como nos gustaría que fosen. É dicir, distorsionadas por nosas propias expectativas. Este é o resultado dunha investigación levada a cabo por científicos da Escola de Psicoloxía da Universidade de  Plymouth e recentemente publicada en Proceedings of the Royal Society B.

Para o estudo, mostrouse a 85 persoas unha pantalla táctil na que  alguen alcanzaba un obxecto. A man que debía collelo seguía tanto traxectorias rectas como  arqueadas, segundo cal fose máis conveniente.

Nalgunhas das accións, os investigadores colocaron un obstáculo entre a man e o obxecto que debía alcanzar, de forma que o máis lóxico era pensar que unha traxectoria  curvada, que evitase o obstáculo, sería a máis eficiente, xa que outra en liña recta chocaría con el. Noutras accións, pola contra, non había obstáculo algún, polo que a man era libre de alcanzar directamente o obxectivo. Nestes casos, a traxectoria  arqueada da man sería a menos eficiente e lóxica.

  

Proceedings of the Royal Society B

Durante o experimento, a acción desaparecía brevemente da pantalla xusto cando a man estaba a medio camiño do seu obxectivo, de modo que, para describir o que  habian visto, as persoas debían xulgar cal das traxectorias era a máis eficiente en cada caso. É dicir, que os participantes dixeron ver o que eles esperaban que fixese a man para maximizar a eficacia da acción, e non o que a man facía realmente en cada caso.

Segundo o autor do estudo, aínda que o experimento só referíase ao movemento físico, podería axudarnos a comprender como as persoas descobren o que outros pensan e senten; en resumo, por que se comportan da maneira en que o fan.

"Os primates -afirma o investigador- interpretan a conduta como dirixida a un obxectivo e esperan que os demais logren eses obxectivos da maneira máis eficiente posible. Aínda que este feito acéptase amplamente entre os psicólogos, pouco sábese sobre os seus mecanismos subxacentes".

"O que atopamos neste estudo pode ser importante por varias razóns. En primeiro lugar, mostra que as persoas fan predicións cando observan as accións dos demais. Argumentouse durante moito tempo que as persoas fan tales predicións constantemente, e úsanas despois para descubrir se outras persoas ven as mesmas cousas que nós. Imaxine que é un pasaxeiro nun automóbil e ve a un gato saír correndo á rúa. Se o condutor viuno, vostede pode imaxinar que o condutor reducirá a velocidade e desviarse para evitalo. Pero se non o fai, vostede saberá inmediatamente que con toda probabilidade o condutor non viu ao gato, polo que podería advertirlle".

Para o investigador, este tipo de predicións poden utilizarse tamén para coordinarse con outras persoas: "Por exemplo, se queremos levar a cabo unha tarefa conxunta, como atrapar unha pelota que alguén nos lanza, ver na nosa mente o que a outra persoa vai facer resulta de gran utilidade". Tal é o noso grao de convencemento que se, ao final, a outra persoa lanza a pelota dunha forma diferente á que previramos, o máis probable é que non cheguemos a collela.

Os resultados do estudo, pois, mostran que as persoas "ven" as accións dos demais á luz das súas propias expectativas. Se observamos que alguén mira algo cunha expresión neutral, podemos pensar que esa persoa está enfadada, cando en realidade non é así. "O cal -conclúe o investigador- podería explicar por que as persoas a miúdo  malinterpretan as accións dos demais e consideran os comportamentos ambiguos como significativos".

FONTE: José Manuel Nieves/abc.es/ciencia