RELACIÓN ENTRE O TAMAÑO DO CEREBRO E O NÚMERO DE CRÍAS

 

Recreación dun Kayentatherium cunha cría / Imaxe: MARK WITTON/abc.es

O achado é, segundo os seus propios descubridores, en grao sumo excepcional. No nordés de  Arizona, EE. UU., foi recuperada, por primeira vez, a familia  fosilizada dun precursor dos mamíferos. Un total de 38 crías coa súa nai, unha criatura extinta  peluda e do tamaño dun can de raza beagle, que coexistiu cos dinosauros hai 185 millóns de anos. A pesar do enganoso do seu aspecto, os novos e numerosos irmáns non chegaron ao mundo tras un parto, como o fan os gatos, os cabalos ou os propios seres humanos, senón que saíron de ovos, igual que os réptiles. Os autores do estudo, publicado na revista Nature, cren que estas excepcionais criaturas poden axudar a entender como evolucionaron as estratexias de reprodución dos mamíferos á vez que medraba o seu cerebro.

Kayentatherium  wellesi, como se chama este antigo parente dos mamíferos, viviu en América do Norte durante o Xurásico temperán. O animal, de entre 30 e 50 quilos, tiña un aspecto similar ao dunha sarigüeia moi grande, pero sen orellas externas visibles. Con todo, "poñía ovos como o  ornitorrinco, polo que probablemente outros aspectos da súa reprodución e  fisología puideron ser similares", indica Eva  Hoffman, da Escola de  Xeociencias Jackson na Universidade de  Texas e responsable da investigación. Ademais, "os seus dentes complexos, especializados na moenda, dinnos que comía plantas. Case con certeza sería  depredado por dinosauros  terópodos  carnívoros como  Dilphosaurus", describe.

Cando os investigadores recolleron o fósil dunha formación rochosa hai 18 anos creron que se trataba dun único  especimen. Non foi ata anos máis tarde que o investigador  Sebastian  Egberts, entón tamén en Jackson, descubriu o primeiro sinal dos «bebés». Unha  mota de esmalte dental do tamaño dun gran chamou a súa atención. "Non se parecía a un dente de peixe  puntiagudo ou un dente pequeno dun réptil primitivo" explica. "Parecía máis un molar e iso emocionoume moito". Posteriores avances en  tomografía computarizada revelaron a existencia desa auténtica gardería xurásica. Non só mandíbulas e dentes, senón tamén cranios completos e esqueletos parciais.

Probablemente, as criaturas morreron por causas descoñecidas xunto á súa nai pouco despois do nacemento. "É posible que haxa unha causa ambiental, como as inundacións ou o colapso dunha beira do río. Neste escenario, os corpos serían levados polas augas e enterrados", sinala  Hoffman.

Visualizacións 3D revelaron que os cranios das crías eran como réplicas a escala reducida do adulto, a unha décima parte do tamaño pero proporcionais. Este achado contrasta cos mamíferos, que teñen bebés que nacen con caras máis curtas e cabezas redondeadas para acoller grandes cerebros, o que suxire que  K. wellesi medraba como os réptiles modernos, sen experimentar alongamento cranial.

Os 38 bebés Kayentatherium atopados xunto a un adulto, que os investigadores cren que é a súa nai / Eva Hoffman/U. Texas en Austin

O cerebro é un órgano que consome moita enerxía, e o embarazo, sen mencionar a crianza dos fillos, é un proceso que desgasta como ningún. "Que  Kayentatherium tivese un cerebro pequeno e moitas crías cando os mamíferos teñen poucas crías e un gran cerebro proporciona evidencias de que estas dúas características (máis cerebro, menos fillos) están relacionadas", apunta  Hoffman. O paso crítico na evolución dos mamíferos que supoñía camadas máis pequenas e un cerebro máis grande ocorreu uns poucos millóns de anos despois na súa evolución. "É posible que sexa necesario ter menos fillos que estean menos desenvolvidos ao nacer e que requiran o coidado dos seus pais para producir bebés de gran cerebro", engade. Un proceso que, sen dúbida, alcanzou a súa cúspide no ser humano.

FONTE: Judith de Jorge/abc.es/ciencia