UN SELO ADICADO A OU (OURENSE)

 

“En abril augas mil” di o refrán polo que mellor que dedicar este mes dentro da serie 12 meses 12 selos 12 provincias a Ourense, unha provincia que non se entende sen a auga: a dos seus ríos e regachos, a da choiva, a que xoga nas fontes do seu Casco Antigo e moi especialmente as súas augas termais  mineromedicinales.

Para ilustrar este selo partindo das letras  OU e a cor azul na franxa inferior como a cor da provincia, incluíronse diferentes elementos para coñecer mellor á provincia de Ourense.

 Un fragmento da ventá da torre da Catedral Basílica de Ourense, Catedral de San Martiño, sendo esta un eixo monumental da cidade articulando o centro histórico ao redor do que se foi desenvolvendo a cidade.

 Un elemento que non pode faltar en ningunha celebración o polbo, sendo unha provincia de interior destaca e é coñecida polas  pulpeiras remóntase á Idade Media. Por aquel entón, a orde  cisterciense de Oseira, a 20 quilómetros da cidade, posuía territorios que se estendían ata a ría de Marín. Por traballalos, os campesiños da costa pagaban tributo ao mosteiro (representado no selo co seu campanario), un  diezmo que a miúdo chegaba en forma de polbo. Así comezou a tradición de importalo, desenvolvendo unha técnica de secado que mantivese o seu sabor e propiedades nunha época na que os transportes eran lentos, e consolidando a receita tradicional do polbo « á  feira» que se cociñaba nas romarías e mercados do interior.

 As fontes termais de As Burgas son un dos espazos máis emblemáticos e queridos na cidade, moi ligado ás súas orixes. Aquí nacería a antiga Aquis  Aurienses («augas de ouro»), un asentamento romano formado ao redor destes mananciais  mineromedicinales que hoxe continúan manando a máis de 60° C no corazón do Centro Histórico.

A  alquitara para o destilado do bagazo, que é un augardente obtido por destilación de bagazos de uva, é dicir as partes sólidas da vendima que non teñen aproveitamento na previa elaboración do viño, pertencendo ao mesmo tipo de bebida que os  marc franceses, as  grappas italianas, as  bagaçeiras portuguesas ou os  tsiroupos gregos.

Os impresionantes Canóns do Sil e do Miño, con paraxes impoñentes (canóns de 500  m de profundidade e diminutos viñedos en  escarpadas ladeiras que requiren un esforzo heroico) e con fermosos mosteiros. As condicións climáticas permiten que especies tipicamente mediterráneas atopen aquí refuxio como as sobreiras e os érbedos que acompañan ás manchas boscosas autóctonas de carballos e castiñeiros. As aves rapaces como o aguia real e o falcón peregrino tamén atopan o seu hábitat nas rocas de máis difícil acceso do canón.

Na Trabe (Ourense) abundan os bosques de castiñeiros ("soutos", en galego). As castañas ata a chegada dos cultivos americanos foron unha fonte de alimento indispensable na cociña rural galega, sobre todo en áreas de montaña. Hoxe, séculos despois, constitúen un produto autóctono cada vez máis apreciado  gastronómicamente.

Fermoso selo!

FONTE: correos.es