DETECTAN UN POSIBLE RÍO, DE 1.000 KM DE LONGO, DEBAIXO DA CAPA DE XEO DE GROENLANDIA

Detalle do gráfico da investigación sobre a dinámica da auga no norte de  Groenlandia /  tc.copernicus.org

Novos modelos computacionais suxiren que a auga derretida que se orixina no interior profundo de Groenlandia podería fluír ao longo de todo un val subglacial e saír polo fiordo Petermann, ao longo da costa norte da illa. A actualización dos modelos da capa de xeo con este val aberto podería proporcionar información adicional para as predicións futuras do cambio climático, sinalan os investigadores na revista The Cryosphere.

Os estudos por radar cartografaron previamente o leito de rocha de Groenlandia enterrado baixo dous ou tres mil metros de xeo. Utilizáronse modelos matemáticos para encher os baleiros nos datos da enquisa e inferir as profundidades do leito rochoso.

Os estudos revelaron o longo val, pero suxeriron que estaba segmentado, o que impedía que a auga fluíse libremente a través del. Con todo, os picos que dividen o val en segmentos só aparecen en áreas onde se utilizou o modelo matemático para completar os datos que faltaban, polo que non poderían ser reais.

Christopher Chambers e Ralf Greve, científicos do Instituto de Ciencias de Baixa Temperatura da Universidade de Hokkaido, querían explorar o que podería suceder se o val se abrise e o derretemento aumenta nunha área profunda do interior de Groenlandia coñecida polo seu derretemento. En colaboración con investigadores da Universidade de Oslo, en Noruega, realizaron numerosas simulacións para comparar a dinámica da auga no norte de Groenlandia con e sen segmentación de vales.

Os resultados mostran un cambio dramático en como fluiría a auga que se derrete na base da capa de xeo, se o val está realmente aberto. Un curso de auga subglacial distintivo esténdese desde o lugar de fusión ata o fiordo Petermann, que se atopa a máis de 1.000 quilómetros de distancia na costa norte de Groenlandia. O curso de auga só aparece cando se elimina a segmentación do val e non hai outros cambios importantes na paisaxe ou a dinámica da auga.

"Os resultados son consistentes cun longo río subglacial -explica Chambers- pero segue habendo unha incerteza considerable. Por exemplo, non sabemos canta auga, se é que hai algunha, está dispoñible para fluír ao longo do val, e se realmente sae en Petermann Fjord ou se volve a conxelar, ou se escapa do val, no camiño".

Se a auga flúe, o modelo suxire que podería atravesar toda a lonxitude do val porque o val é relativamente plano, similar ao leito dun río. Isto suxire que ningunha parte da capa de xeo forma un bloqueo físico.

As simulacións tamén suxeriron que había máis fluxo de auga cara ao fiordo cunha base de val nivelada a 500 metros por baixo do nivel do mar que cando estaba a 100 metros por baixo. Ademais, cando o derretemento aumenta só no interior profundo nunha rexión coñecida de derretemento basal, a descarga simulada aumenta ao longo de todo o val só cando o val está desbloqueado.

Isto suxire que unha relación bastante afinada entre a forma do val e o xeo supraxacente pode permitir que se desenvolva unha vía de auga moi larga cara ao val.

"Necesítanse estudos de radar adicionais para confirmar que as simulacións son precisas -sinala  Greve, quen estivo desenvolvendo o modelo utilizado no estudo, chamado Código de simulación para capas de xeo politermais (SICOPOLIS)-. Isto podería introducir un sistema hidrolóxico fundamentalmente diferente para a capa de xeo de Groenlandia. A simulación correcta dun sistema hidrolóxico subglacial tan longo podería ser importante para futuras simulacións precisas da capa de xeo nun clima cambiante".

FONTE: elmundo.es/ciencia