UN SUBMARINO PODERÍA SURCAR O MAIOR MAR DE TITÁN

Escintileos de luz solar nos mares do norte de Titán, no infravermello próximo / NASA/JPL/Univ. Arizona/Univ. Idaho

Titán, a lúa máis grande de Saturno, é o único lugar do sistema solar, ademais da Terra, cunha densa atmosfera e líquido estable na súa superficie. Cuberta por ríos e mares de metano líquido, intriga aos científicos, que mesmo planean enviar ata alí un submarino que investigue as súas misteriosas concas. Agora, astrónomos da Universidade de Cornell estimaron que Kraken Mare, o maior mar dese mundo, ten preto do seu centro polo menos 300 metros de profundidade, espazo suficiente para mergullar a Torre Eiffel de París e, o que é moito máis interesante, que o explore un dispositivo robótico.

Despois de examinar os datos dun dos últimos sobrevoos da misión Cassini en Titán, os investigadores detallaron os seus achados nun estudo publicado en Journal of Geophysical Research.

"A profundidade e composición de cada un dos mares de Titán xa se mediron, excepto o mar máis grande, Kraken Mare, que non só ten un gran nome, senón que tamén contén ao redor do 80% dos líquidos da superficie desta lúa", sinala o autor principal do informe.

O xélido Titán está envolto nunha bruma dourada de nitróxeno gasoso. Pero ao mirar a través das nubes, a paisaxe lunar ten unha aparencia similar á da Terra, con ríos, lagos e mares de metano líquido, segundo a NASA.

Os datos para este descubrimento recompiláronse no sobrevoo T104 de Cassini o 21 de agosto de 2014. O radar da nave espacial examinou Ligeia Mare, un mar máis pequeno na rexión polar norte da luna, para buscar a misteriosa «Illa Máxica» que desaparecía e reaparecía.

Mentres Cassini navegaba a 21.000 km por hora a case mil quilómetros sobre a superficie de Titán, a nave espacial usou o seu altímetro de radar para medir a profundidade do líquido en Kraken Mare e Moray Sinus, un estuario situado no extremo norte do mar. Os científicos de Cornell, xunto cos enxeñeiros do Laboratorio de Propulsión a Reacción (JPL) da NASA, descubriran como discernir a batimetría (profundidade) do lago e o mar ao observar as diferenzas de tempo de retorno do radar na superficie líquida e o fondo do mar, así como a composición do mar ao recoñecer a cantidade de enerxía de radar absorbida durante o tránsito a través do líquido.

Resulta que Moray Sinus ten uns 85 metros de profundidade, menos que as profundidades do centro de Kraken Mare, que era demasiado profundo para que o radar puidese medilo, polo que deducen que ten polo menos 300 metros. Sorprendentemente, a composición do líquido, principalmente unha mestura de etano e metano, estaba dominada polo metano e era similar á composición da próxima Ligeia Mare, o segundo mar máis grande de Titán.

Antoriormente especulouse con que Kraken podería ser máis rico en etano, tanto polo seu tamaño como pola súa extensión ás latitudes máis baixas da lúa. Segundo os científicos, a observación de que a composición líquida non é marcadamente diferente dos outros mares do norte é un achado importante que axudará a avaliar modelos do sistema hidrolóxico similar á Terra de Titán.

Un enigma é a orixe do metano líquido. A luz solar de Titán, unhas 100 veces menos intensa que a da Terra, converte constantemente o metano da atmosfera en etano. Durante períodos de aproximadamente 10 millóns de anos, este proceso esgotaría por completo as reservas de superficie de Titán, segundo indican no estudo.

O autor do estudo cre que nun futuro afastado, un submarino, probablemente sen un motor mecánico, navegará por Kraken Mare. "Grazas ás nosas medicións -sinala-, agora os científicos poden inferir a densidade do líquido con maior precisión e, en consecuencia, calibrar mellor o soar a bordo do barco e comprender os fluxos direccionais do mar".

FONTE: abc.es/ciencia