MOZOS SEN VALORES OU A MEMA HISTORIA DE SEMPRE?

A beleza asolaga o discurso de Carmen Guaita cando fala de educación. As palabras desta escritora e mestra xubilada están cheas de amor por unha profesión á que dedicou máis de corenta anos. En realidade, toda unha vida. “Sendo nena facíame moi feliz contar e transmitir o que eu aprendera, se lle preguntas ao meu irmán pequeno traíao fritido a explicacións e exercicios”, relata Guaita coa súa característica alegría. A alquimia, asegura a educadora, produciuse grazas ao seu profesores universitarios da ESCUNI.

Esta mestra, Licenciada en Filosofía, profesa un intenso querer polo ensino público. Un amor que exportou fóra da clase: foi vicepresidenta do sindicato de profesores ANPE, membro do Consello Escolar do Estado, da Comisión de Arbitraxe, Queixas e Deontoloxía da Prensa, e da comisión EDUC que asesora ao Consello de Europa. “Son unha mestra xubilada, pero xubilada é só un adxectivo”, apunta Guaita.

Acaba de ausentarse das aulas pero non se separa da tarefa educativa. Carmen Guaita exerce actualmente como titora na Universidade de Pais, en Escolas de Pais e na plataforma ‘Educar é todo’. Como escritora publicou dez ensaios sobre ética, interioridade e educación entre os que se atopan ‘Contigo aprendín’, ‘Cronos vai á miña clase’ ou ‘O que os meus alumnos me ensinaron’. Tamén é autora de catro novelas e da biografía de Víctor Ullate, ‘A vida e a danza’.

Esta inquieta mestra complementa a súa activa carreira co blog ‘A sala de profesores’ e forma parte do consello de redacción de Cadernos de Pedagoxía e da ONGD Delwende, que sostén proxectos educativos en África, Asia e América Latina.  Guaita, recorre ao poema ’Isto é amor’ de Lope de Vega para definir o seu traballo: “Ser mestra é a profesión máis bonita do mundo. Quen o probou, sábeo”.