DESCOBREN QUE CERES PODERÍA SER HABITABLE

Unha imaxe de Ceres, nas que aparecen as manchas brillantes dentro do cráter Occator - NASA/JPL-Caltech/UCLA/MPS/DLR/IDA

Cos seus case 1.000 km de diámetro, Ceres é o maior dos obxectos do cinto de asteroides, o gran anel de rochas de todos os tamaños que rodea ao Sol xusto entre as órbitas de Marte e Xúpiter. O seu tamaño, e o feito de que sexa o único obxecto totalmente esférico do cinto, o que indica que a súa gravidade é suficiente para superar a forza dun corpo ríxido, valeulle a denominación de ’planeta anano’, a mesma que ten Plutón.

Xa en 2014 a sonda espacial Herschel, da Axencia Espacial Europea (ESA) detectou por primeira vez, e sen dúbida, auga en Ceres, en forma de grandes chorros de vapor emitidos desde distintos puntos da súa superficie. O cal parecía indicar a presenza dun océano subterráneo, similar aos que xa sabemos que existen en varias lúas de Xúpiter e Saturno.

E agora, un novo estudo levado a cabo por investigadores do Instituto de Ciencias Planetarias de Estados Unidos acaba de confirmar que a codia de Ceres é rica en xeo. Unha codia baixo a cal habería unha extensa cantidade de auga en estado líquido. As posibilidades de habitabilidade do planeta anano, pois, dispáranse.

Para chegar a estas conclusións, publicadas no último número de Geophysical Research Letters, os investigadores estudaron as anomalías na distribución de hidróxeno no cráter Occator, un novo cráter de impacto de 92 km de diámetro e que ocupa, el só, preto do 10% da superficie de Ceres. Estudos anteriores xa falaban da existencia dunha ’neblina’ sobre o cráter, que estaría ademais parcialmente cuberto por salmoeiras.

A evidencia de auga en Ceres provén dos datos recompilados polo detector de raios gamma e neutróns (GRaND) a bordo da nave espacial Dawn, da NASA, que estivo en órbita ao redor do planeta anano entre 2015 e 2018, cando esgotou os seus reservas de combustible. O instrumento atopou elevadas concentracións de hidróxeno no primeiro metro da superficie de Occator, un exceso que, segundo o estudo, está en forma de xeo de auga.

"Cremos que o xeo sobreviviu no subsolo pouco profundo durante os aproximadamente 20 millóns de anos posteriores á formación de Occator. As similitudes entre a distribución global do hidróxeno e o patrón de grandes cráteres suxiren que os procesos de impacto levaron xeo á superficie noutras partes de Ceres. Este proceso vai acompañado da perda de xeo por sublimación provocada polo quecemento da superficie pola luz solar", asegura Tom Prettyman, autor principal do artigo.

"O impacto que formou Occator escavaría materiais da codia a unha profundidade de até 10 quilómetros (aproximadamente 6 millas). Por tanto, as melloras observadas na concentración de hidróxeno dentro do cráter e a capa de exección apoian a nosa interpretación de que a codia é rica en xeo. Os achados reforzan o consenso emerxente de que Ceres é un corpo diferenciado no que o xeo se separa da rocha para formar unha capa exterior xeada e un océano subcrustal", dixo Prettyman.

Segundo o investigador, "os achados poderían ter implicacións para a evolución de corpos xeados, pequenos e grandes. En termos máis xerais, e como mundo oceánico, Ceres podería ser habitable e, por tanto, é un obxectivo atractivo para futuras misións".

FONTE: José M. Nieves/abc.es/ciencia