UN INMENSO TÚNEL MAGNÉTICO RODEA AO SISTEMA SOLAR

O sistema solar estaría rodeado por unha especie de túnel magnético que mide 1.000 anos luz de ancho e que se pode percibir mediante as ondas de radio que emite.

Descubriuno unha investigación da Universidade de Toronto que está pendente de publicación na revista The Astrophysical Journal, aínda que xa está dispoñible no servidor de preimpresión arXiv.

A investigación está centrada en dúas enormes estruturas do sistema solar descubertas desde os anos 60 do século pasado, cos inicios da radioastronomía: ambas están a uns 500 anos luz de nós, compostas por partículas cargadas e un campo magnético.

Unha desas estruturas, coñecida como o North Polar Spur, é unha banda anómala de emisión de radio que forma parte dunha burbulla interestelar creada por ventos de estrelas novas e quentes e varias explosións de supernova. É a estrutura máis coherente e espectacular do ceo que pode observarse mediante ondas electromagnéticas de alta frecuencia (raios X).

A segunda estrutura está no lado oposto e é coñecida como The Fan Region. Trátase dunha das características dominantes no ceo observable tamén mediante ondas de radio. Esta rexión está algo desprazada con respecto ao plano galáctico, supostamente por unha deformación ocorrida na parte exterior da galaxia, segundo unha investigación de 2017.

A nova investigación suxire que, a pesar da enorme distancia que separa a ambas as rexións, as dúas están conectadas entre si por un amplo sistema de filamentos magnéticos paralelos que rodean o Brazo Local ou Brazo de Orión da nosa galaxia, no que está incrustado o noso Sol.

Ese amplo sistema de filamentos forma como unha especie de túnel magnético que une as dúas rexións do sistema solar e abarca tamén a outras estrelas próximas.

Iso significa que o North Polar Spur e The Fan Region están en todas partes cada vez que miramos cara ao ceo nocturno, sinalan os investigadores.

O descubrimento é a conclusión de simulacións que se corresponden cunha ampla gama de observacións contrastadas sobre ambas as rexións, especialmente sobre a súa forma, polarización da radiación electromagnética e o brillo que se desprende delas.

Iso non quere dicir que poida concluírse aínda a existencia dese túnel magnético que rodea ao sistema solar. En realidade, necesítanse novas investigacións para confirmar o que revelan estes modelos, así como para modelar a estrutura do suposto túnel con maior precisión.

Os autores desta investigación destacan no entanto a importancia do seu descubrimento, xa que contribúe a resolver un misterio aínda maior da cosmología moderna: como se forman e evolucionan os campos magnéticos nas galaxias e como se manteñen activos.

O magnetismo cósmico é un fenómeno observado nunha ampla gama de escalas espaciais, que aínda non se coñece moi ben.

Existen campos magnéticos en planetas, estrelas e nebulosas, así como en galaxias e cúmulos de galaxias: xogan un papel relevante en todas estas contornas, contribuíndo a un amplo espectro de fenómenos que necesitamos coñecer mellor.

A radioastronomía é a rama da astronomía que se encarga destes desafíos: estuda os obxectos celestes e os fenómenos astrofísicos medindo a súa emisión de radiación electromagnética na rexión de radio do espectro celeste.

A nova investigación ofrece unha perspectiva diferente para profundar neste coñecemento, así como para comprender outras estruturas filamentosas magnéticas que se atopan ao redor da nosa galaxia.

O equipo da Universidade de Toronto, liderado por Jennifer West, investigadora asociada do Instituto Dunlap de Astronomía e Astrofísica, traballa agora nun modelado máis complexo para afinar aínda máis os seus resultados.

Considera que observacións máis sensibles e de maior resolución axudarán a revelar detalles ocultos que mostren como o suposto túnel magnético encaixa nun contexto galáctico aínda máis amplo.

“Os campos magnéticos non existen de forma illada”, explica West nun comunicado. “Todos deben conectarse entre si. Entón, o seguinte paso é comprender mellor como este campo magnético local conéctase, tanto ao campo magnético galáctico de maior escala, como aos campos magnéticos de menor escala do noso Sol e a Terra”, conclúe.

FONTE: Eduardo Martínez de la Fe/farodevigo.es    Imaxe superior: Mapa  da Vía Láctea no que se mostra a posición e o tamaño dos filamentos magnéticos. O recuadro mostra unha vista máis detallada das contornas locais e a posición da burbulla local e varias nubes de po próximas (imaxe de NASA / JPL-Caltech / R. Hurt / SSC / Caltech con anotacións de Jennifer West)