A LÚA ESTÁ ROUBANDO AUGA Á TERRA

Depósitos de xeo superficiais no polo sur lunar (esquerda) e polo norte segundo os datos da sonda india Chandrayaan 1 / NASA

Unha nova investigación suxire que a Lúa ten auga porque a toma da magnetosfera terrestre a través dos ións de hidróxeno e osíxeno que escapan da atmosfera superior da Terra: forman o permafrost lunar que logo se converte en auga líquida.

En 2020 a NASA confirmou que a Lúa conta con grandes reservas de xeo, non só nos cráteres das rexións polares, onde se descubriu a finais dos anos 90 do século pasado, senón tamén en depresións máis profundas que reterían xeo durante miles ou millóns de anos.

En xeral, crese que a maior parte da auga lunar foi depositada por asteroides e cometas que chocaron coa Lúa. A maioría foi durante un período coñecido como o Bombardeo Pesado Tardío.

Nese período, ocorrido hai uns 3.500 millóns de anos, cando o sistema solar tiña ao redor de 1.000 millóns de anos, os primeiros planetas interiores e a Lúa da Terra sufriron un impacto  inusualmente forte de asteroides.

Unha investigación da Universidade de California nos Ánxeles (UCLA), publicada o ano pasado, sinalou outra posible explicación: o campo magnético que rodea á Terra ou magnetósfera é capaz de “sementar” auga na Lúa mediante ións que viaxan no chamado «vento terrestre».

As observacións realizadas neste estudo detectaron altas concentracións de isótopos de osíxeno, produto de filtracións da capa de ozono da Terra, que se incrustaron no chan lunar.

Segundo unha nova investigación, realizada por científicos do Instituto Xeofísico Fairbanks da Universidade de Alaska, os ións de hidróxeno e osíxeno que escapan da atmosfera superior da Terra combínanse na Lúa e crearían ata 3.500 quilómetros cúbicos de permafrost superficial ou auga líquida subterránea, un volume comparable ao lago Huron de América do Norte, o oitavo lago máis grande do mundo.

Os investigadores basearon ese total no cálculo do modelo de volume máis baixo: considerando que só o 1% do escape atmosférico da Terra chega á Lúa.

Estes autores suxiren que os ións de hidróxeno e osíxeno entran na Lúa, non directamente a través do vento solar, senón cando o noso satélite pasa pola cola da magnetosfera da Terra, o que ocorre durante cinco días da viaxe mensual da Lúa ao redor do planeta.

Debido ao vento solar, que arrastra ao campo magnético terrestre formando unha vasta cola, algunhas das liñas do campo magnético da Terra rompen: só quedan unidas ao planeta por un dos seus extremos.

E cando a Lúa interfere coa cola da magnetosfera, algunhas destas conexións rotas repáranse, o que leva a que os ións de hidróxeno e osíxeno, que previamente escaparan da atmosfera da Terra, regresen repentinamente cara a ela.

“É coma se a Lúa estivese na ducha: unha choiva de ións de auga que regresan á Terra, caen sobre a superficie da lúa”, explica Kletetschka nun comunicado. E como a Lúa non ten magnetosfera propia para repelelos, os ións combínanse para formar o permafrost lunar.

Parte dese permafrost, a través de procesos xeolóxicos e doutro tipo, como os impactos de asteroides, sitúase debaixo da superficie, onde pode converterse en auga líquida.

Medicións recentes de múltiples axencias espaciais confirmaron cantidades significativas de ións formadores de auga presentes durante o tránsito da Lúa a través desta parte da magnetosfera, o que reforza esta hipótese.

De todos os xeitos, os autores consideran que a súa suxerencia de como chegou a auga á Lúa non debe ser a única, senón que seguramente ese proceso débese a varias fontes.

FONTE: farodevigo.es/tendencias21