ASÍ SERÍA A TERRA SE A LÚA DESAPARECERA

Aínda que a Lúa afástase cada ano de nós aproximadamente a un ritmo de 3,78 centímetros e, cando se formou, estaba case 16 veces máis preto da Terra do que está hoxe, estamos afeitos vela cada noite no ceo (en todas as súas fases ao longo do mes), como ese astro marabilloso que visitamos algunha que outra vez no pasado e que planeamos volver pisar nun futuro non moi afastado.

Pero, e se desaparecese?

O campo da ciencia ficción ocupouse de probar cales serían as consecuencias de múltiples escenarios relativos ao noso satélite natural: que se trate dunha megaestructura alieníxena (como en Moonfall de 2022), que está habitada (como en Viaxe á Lúa de 1902), mesmo por un estraño ancián (como na Gran Sorpresa de 1964) e moitos outros argumentos máis.

Pero en realidade, pasarían moitas máis cousas. Para empezar, lembra que a lúa chea é, en media, unhas 14.000 veces máis brillante que Venus. Imaxina como serían as noites sen lúa chea. Serían noites tremendamente escuras. Quizá se non tivésemos tanta contaminación lumínica no mundo poderiamos dicir que sería unha formulación idónea para contemplar as estrelas todas as noites grazas aos ceos tan escuros. Sería coma se houbese lúa nova cada día. Máis escuro aínda, porque, aínda que sempre está escuro pola noite, é a luz reflectida da Lúa a que nos proporciona unha aparencia de iluminación: non poderías ver a man xusto en fronte da túa cara.

Probablemente sería un paraíso para os astrónomos. Sen Lúa, poderiamos ver obxectos moito máis tenues e distantes no espazo durante todo o ano, sen ter que esperar a fase correcta para a súa observación.

Con todo... este é o lado máis simplista desa realidade sen Lúa. Lembremos a Lúa ten unha gran influencia nas mareas da Terra. A Lúa tira da Terra e retarda a rotación da Terra. A atracción da lúa crea unha protuberancia preto do ecuador da Terra, o que significa que hai un nivel máis baixo de auga nos polos. Sen o noso satélite, as mareas altas e baixas reduciríanse aproximadamente un 75 %, algo que poñería en perigo a vida de moitos tipos de especies como mexillóns, cangrexos e carafio de mar que viven nas zonas de marea e tamén alteraría as dietas dos animais máis grandes que dependen deles para alimentarse. Moitos ecosistemas estarían en xaque. E as nosas mareas serían diminutas, case inexistentes. O único tirón que sentirían sería debido ao Sol, que é intranscendente.

Se acabase destruída sería unha catástrofe; daría como resultado aproximadamente 7 x 10 ^ 22 quilogramos de entullos, que con sorte non golpearían a Terra en grandes anacos. Cambiaría o noso mundo para sempre. Os entullos esparexeríanse en todas direccións. Se a explosión fóra o suficientemente débil, os entullos volverían formar unha ou máis lúas novas; ou quizá ningunha; mesmo podería xerar un sistema de aneis ao redor da Terra.

Precisamente polo que comentamos antes, sen a Lúa, un día na terra só duraría de seis a doce horas (teriamos anos de máis de 1.000 días). Isto débese a que a rotación da Terra retárdase co tempo grazas á forza gravitacional, ou atracción da Lúa, e sen ela, os días pasarían nun dicir amén. Sen a Lúa, poderiamos ter enormes cambios climáticos na Terra durante miles de millóns de anos, con diferentes áreas que se quentarían extraordinariamente e logo mergullaríanse en longas idades de xeo. Case non veriamos estacións. Tamén faría máis vento. Sen a Lúa, veriamos un aumento na velocidade do vento; poderían volverse moito máis rápidos e fortes sen ela.

Ao non existir a Lúa, xa non teriamos eclipses de ningún tipo. Nin solares nin lunares. As eclipses requiren que tres obxectos estean aliñados: o Sol, un planeta e a lúa dun planeta. Sen unha lúa, nada disto podería ocorrer. Sería o fin das eclipses para o noso planeta.

As mareas posibilitaron o xurdimento da vida? Sen a Lúa, podería ser que non estivésemos aquí. Hai 4.000 millóns de anos aproximadamente, cando comezou a vida, a Lúa estaba probablemente á metade da distancia da Terra que agora, as grandes mareas ían e viñan cada poucas horas e poida que estas mareas proporcionasen a faísca necesaria para converter a sopa primordial, unha colección de precursores químicos simples, en vida complexa. Así, segundo a teoría das mareas da vida de Richard Lathe, estas axitadas mareas crearon as condicións baixo as que as moléculas de ADN de dobre hélice se replicaron con cada ciclo de marea e con iso xurdisen as primeiras formas de vida.

FONTE: Sarah Romero/muyinteresante.es/ciencia