RESUCITAN UN VIRUS CONXELADO NO PERMAFROSTDURANTE 48.500 ANOS
Características morfolóxicas que guían a identificación temperá de virus recentemente illados (tinción negativa, microscopía electrónica de transmisión). (A) A gran partícula ovoide (1000 nm de lonxitude) dos Pandoravirus co seu ápice ostiolo característico (punta de frecha branca). (B) Unha mestura de partículas de Pandoravirus e partículas icosaédricas de Megavirus que exhiben unha "porta estelar" (estrutura similar a unha estrela de mar branca que coroa un vértice, punta de frecha branca). (C) A partícula alongada dun Cedratvirus (1500 nm de lonxitude) presenta dúas estruturas en forma de cortiza no vértice (puntas de frecha brancas). (D) A partícula alongada dun Pithovirus (1900 nm de lonxitude) exhibe unha estrutura similar a unha cortiza no vértice único (punta de frecha branca). (E) A gran partícula icosaédrica "peluda" (770 nm de diámetro) dun Megavirus, coa súa prominente "porta estelar" (punta de frecha branca). (F) A partícula icosaédrica máis pequena (200 nm de diámetro) típica dos Asfarvirus/Pacmanvirus / biorxiv.org
Científicos franceses reviviron un virus de 48.500 anos de antigüidade que estivo encerrado no permafrost siberiano desde a Idade de Xeo. Introducírono nun cultivo de amebas vivas e observaron que volvía a replicarse. Podería infectar a humanos.
Os científicos reviviron varios virus antigos, incluído un de 48.500 anos que é o máis antigo xamais recuperado. Estiveron encerrados no profundo do permafrost siberiano desde a Idade de Xeo.
Nun novo artigo publicado en bioRxiv, os autores desta investigación, da que é primeiro autor Jean-Marie Alempic, explican como identificaron e reviviron 13 virus pertencentes a cinco clados diferentes, a partir de 7 mostras colleitadas no xeado Afastado Oriente ruso.
Un clado é cada unha das ramificacións que se obtén despois de facer un único corte na árbore filoxenético. Empeza cun antepasado común e consta de todos os seus descendentes, que forman unha única rama na árbore da vida.
Entre os virus identificados, puideron revivir un dunha mostra de permafrost que tiña uns 48.500 anos de antigüidade.
Tamén recuperaron tres novos virus dunha mostra de feces de mamut conxeladas, de 27.000 anos de antigüidade, así como un anaco de permafrost recheo cunha gran cantidade da do mamut. Dous novos virus máis foron illados do contido estomacal conxelado dun lobo siberiano (Canis lupus).
O equipo introduciu os virus nun cultivo de amebas vivas e demostrou que estes virus aínda eran capaces de invadir a célula e de replicarse: os experimentos mostraron que os virus aínda tiñan o potencial de ser patóxenos infecciosos.
O proxecto é obra dun equipo de investigadores da Universidade de Aix-Marseille en Francia, que en 2014 revivira un virus de 30.000 anos de antigüidade atopado no permafrost siberiano.
No seu artigo, os investigadores salientan que é necesario realizar máis investigacións sobre os virus capaces de infectar eucariotas, organismos con células que teñen un núcleo, así como a todas as formas de vida complexas, como plantas e animais, incluídos os humanos.
Os científicos sinalan que se publicaron moi poucos estudos sobre este tema. Explican que é probable que o aumento das temperaturas, como resultado do cambio climático, volva espertar moitas ameazas microbianas, incluídos os virus patóxenos, do pasado antigo.
"Como lamentablemente está ben documentado por pandemias recentes (e en curso), calquera virus novo, mesmo relacionado con familias coñecidas, case sempre require o desenvolvemento de respostas médicas altamente específicas, como novos antivirais ou vacinas", escriben os autores do estudo.
"Non existe un equivalente de ’antibióticos de amplo espectro’ contra os virus debido á falta de procesos universalmente conservados que poidan usarse como medicamentos en todas as familias de virus. Por tanto, é razoable especular sobre o risco de que as partículas de virus antigos poidan seguir sendo infecciosas e volver aparecer despois do desxeo das antigas capas de permafrost", engaden os autores.
Destacan así mesmo que o quecemento climático é particularmente notable no Ártico, onde as temperaturas media parecen aumentar o dobre de rápido que nas rexións tépedas, e que unha das consecuencias máis visibles deste proceso é o desxeo global do permafrost a profundidades crecentes.
Engaden que a desconxelación do permafrost ten importantes consecuencias microbiolóxicas, como a liberación física de bacterias vivas (ou arquexas) que permaneceron en criptobiosis atrapadas no permafrost profundo e illadas da superficie da Terra durante polo menos 2 millóns de anos.
Sinalan que o retorno periódico das epidemias de ántrax que devastan as poboacións de renos relacionouse co descongelamiento máis profundo da capa activa do permafrost na superficie do chan durante os veráns excepcionalmente calorosos, o que permitiría que as esporas centenarias de Bacillus anthracis, procedentes dos cemiterios ou cadáveres de animais vellos, volvan rexurdir.
FONTE: levante-emv.com/tendencias21
0 comentarios