OS DINOSAUROS QUE PELEXABAN A GARROTAZOS

Con seis metros de lonxitude, uns 2.500 quilos de peso e unha coraza repleta de espiñas, o excepcional anquilosaurio Zuul crurivastator podería compararse facilmente cun tanque blindado. Dado a coñecer en 2017, a primeira parte do seu nome fai referencia ao cérbero da película Cazafantasmas (1984) -o monstro que posúe a Sigourney Weaver-, mentres que a segunda, que significa ’destrutor de canelas’, alude á súa capacidade para utilizar a súa poderosa cola ríxida, acabada nunha protuberancia ósea, coma se fose un colosal garrote.

Durante moito tempo, pensouse que a cola servía a estes dinosauros para protexerse dos ataques dos tiranosaurios e outros depredadores. Con todo, a partir do fósil dun exemplar no que se aprecian unhas curiosas lesións, un equipo de investigadores chegou á conclusión de que os garrotazos repartíanllos entre eles. Segundo explican nun estudo publicado en Biology Letters, Zuul utilizaba a cola para loitar polo dominio social, o territorio ou para competir durante a época de celo, como fan os cervos modernos coas súas hastas.

O fósil de Zuul, un dinosauro herbívoro que viviu hai 76 millóns de anos, forma parte da colección do Museo Real de Ontario (Canadá). Inicialmente, o cranio e a cola foran liberados da rocha que os rodeaba no norte de Montana (EE.UU.), pero o corpo aínda estaba encerrado en 16.000 quilos de arenisca. Despois de anos de traballo, revelouse que o corpo conservara a maior parte da pel e a armadura ósea en todas as costas e os flancos, o que brinda unha imaxe notable do aspecto do dinosauro en vida. O corpo estaba cuberto de placas óseas de diferentes formas e tamaños. As que estaban aos lados eran particularmente grandes e puntiagudas.

Os científicos notaron que a varias púas preto das cadeiras en ambos os lados do corpo faltábanlles as puntas e que o óso e a vaina córnea curáronse nunha forma máis roma mentres o dinosauro estaba vivo. Pola súa localización no corpo, estas lesións non correspondían ás que produciría o ataque dun depredador como un tiranosaurio. Con todo, parecían máis consistentes co resultado dalgún tipo de combate ritualizado, unha loita coas colas con outro anquilosaurio.

"Durante anos interesoume como os anquilosaurios usaban as súas colas e esta é unha nova peza realmente emocionante do crebacabezas", di a autora principal, Vitoria Arbour, curadora de paleontoloxía no Museo Real da Columbia Británica (Vitoria, Canadá). "Sabemos que os anquilosaurios podían usar a súa cola para dar golpes moi fortes a un opoñente, pero a maioría da xente pensaba que o facían para loitar contra os depredadores. En cambio, os anquilosaurios como Zuul poden estar pelexando entre si", sostén.

A cola de Zuul mide uns tres metros de longo con púas afiadas ao longo dos seus costados. A metade posterior da cola estaba ríxida e a punta estaba encerrada en enormes protuberancias óseas, o que creaba unha arma formidable parecida a un mazo.

A nova investigación non refuta a idea de que a cola podería usarse en defensa propia contra os depredadores, pero mostra que tamén funcionaría para o combate dentro da especie, un factor que probablemente impulsou a súa evolución. Hoxe en día, as armas animais especializadas, como as hastas dos cervos ou os cornos dos antílopes, evolucionaron para usarse principalmente para loitar contra membros da mesma especie durante as batallas por parellas ou territorio.

Hai anos, Arbor propuxera a idea de que os anquilosaurios poderían golpearse entre si nos flancos, e que as costelas rotas e curadas poderían apoiar esta idea. Pero os esqueletos de anquilosaurios son extremadamente raros, o que dificulta probar esta hipótese. As costas e a cola completamente conservadas de Zuul, incluída a pel, permitiron unha visión inusual da vida destes incribles dinosauros acoirazados.

"O feito de que a pel e a armadura consérvense no seu lugar é como unha instantánea de como se vía Zuul cando estaba vivo. E as lesións que sufriu Zuul durante a súa vida dinnos como puido comportarse e interactuado con outros animais na súa contorna antiga", explica David Evans, curador de paleontoloxía de vertebrados no Museo Real de Ontario.

FONTE: J. De Jorge/abc.es/ciencia