SABÍAS QUE... POR QUE NOS CUSTA RECOÑECER A NOSA VOZ CANDO ESTÁ GRAVADA?

Non escribimos igual que falamos. A través da linguaxe sonora coidamos moitos detalles e adaptamos a entoación para repetir ideas craves, evitar equívocos, confusións ou dobres sentidos, ou ben para facer todo o contrario.

E é que a voz humana é o son máis importante da nosa contorna, posiblemente o que máis escoitamos ao longo da nosa vida. Se o falante é unha persoa coñecida podémola identificar a través da súa voz, activando a imaxe visual que temos dela almacenada na memoria, unha habilidade que aparece ao redor dos sete meses de vida.

Dalgunha forma, a nosa voz é moi específica, di moito de nós, é unha das nosas tarxetas de presentación ante o mundo e con ela as persoas que nos rodean fanse un estereotipo, non sempre acertado, de nós cando nos coñecen.

E é que o que nos transmite unha voz estentórea é moi diferente ao que nos chega dunha voz campanuda, enérxica e retumbante. De igual modo sucede cunha voz atiplada, fervenza, metálica ou arxentada.

Desde hai algún tempo é posible dispoñer, a través da intelixencia artificial, do recoñecemento de voz, cuxa facilidade é posibilitar a comunicación entre humanos e sistemas informáticos. A través dun sistema de recoñecemento pódese detectar e entender as palabras que un ser humano emite de forma natural.

É evidente que as ’máquinas’ poden recoñecernos, pero e nós? Recoñecémonos nunha gravación? Seguramente que en máis dunha ocasión oímonos nun audio ou nunha nota de voz e non nos gustamos nada, identificamos esa voz como estraña, allea a nós. Parécenos diferente e, por regra xeral, de peor calidade, moi pouco radiofónica.

E se a isto engadimos que as persoas que nos rodean corroboran que, en efecto, así é como soa a nosa voz, o grao de estrañeza é aínda maior.

Nun estudo clásico, realizado fai máis de cinco décadas, someteuse a un grupo de voluntarios a diferentes estímulos para comprobar ata que punto recoñecíanse neles. Os resultados foron estremecedores: tan só un 38% foron capaz de recoñecer a súa voz de forma inmediata. Máis recentemente, no ano 2010, noutro estudo comprobouse a velocidade do autorreconocimiento, neste caso a sorpresa foi maiúscula: o 90% conseguíao.

Cando falamos as nosas cordas vocais vibran para producir o son, o cal sae a través da boca e viaxa polo aire ata a parte externa do noso pavillón auditivo, alí entra en contacto co tímpano provocando unha vibración.

A audición a través do aire é a forma coa que percibimos a voz da xente que nos rodea, amigos e estraños cos que mantemos unha conversación.

A vibración timpánica alcanza o oído interno, concretamente unha zona anatómica chamada cóclea ou caracol que traduce o son nun impulso eléctrico, o cal finalmente a través do nervio auditivo chega ao cerebro.

Dalgunha forma, as áreas corticais procesan o estímulo e fan unha ’media’ entre as dúas vías, a aérea e a ósea, e o resultado é que identifican esa voz como nosa, como propia, iso si, lixeiramente máis grave de como a escoitan os demais.

As nosas palabras, as que xeramos na larinxe, seguen, ademais, outro camiño máis directo, a través dos ósos do cranio. De forma intuitiva isto sabémolo todos, por iso cando cantamos e queremos afinar o que facemos é taparnos os oídos, para anular a chegada de información a través da vía aérea.

Este camiño, o óseo, realícese por un ’pavimento’ con estruturas histolóxicas de maior densidade, por ese motivo os seus viaxeiros son frecuencias máis graves. Isto explica por que cando escoitamos a versión gravada da nosa voz, aquela que tan só ten o compoñente que é transportado polo aire, percibámola falsamente máis aguda.

FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia