A ORIXE DAS PALABRAS: CHINCHÍN

Non hai época do ano na que máis se incite a brindar que no Nadal. Quizá coa excepción de vodas, aniversarios e celebracións de índole parecida, non hai momento que máis se preste a alzar o brazo e desexar bos desexos facendo soar, que non chocar, as nosas copas cos que nos rodean.

De todos eses recordos, seguramente o da palabra chinchín sexa un dos que máis nos veñan á cabeza. É certo que non é a única que se utiliza, pero si é moi habitual que, directamente, no canto de chamalo brinde chamémolo chinchín.

Vale que se poden dicir moitas cousas mentres un brinda, sendo o máis habitual que acabemos dicindo saúde, o cal non ten nada de malo pero non deixa de ter algo de ironía cando brindamos con alcol polo medio.

Bromas aparte, o certo é que o termo chinchín leva instaurado na memoria colectiva dos brindes desde hai décadas, ou séculos, e non é nin un costume español nin un costume europeo. Con todo, adaptámola hai moitísimos anos e hoxe é unha forma de brindar que está presente en todo o mundo.

Pois ben, o chinchín é un termo orixinariamente chinés que viría da palabra Qǐng, que non significa outra cousa que por favor, e é que esa petición, que non ten que ver co clinclín, sería coa cal estariamos a convidar aos nosos compañeiros para brindar.

En mandarín, ese son reiterativo utilizarase para convidar a chocar as copas cos invitados. Tal e como indicaba o escritor Lorenzo Magalotti, italiano, en 1.666 cando se publicou Relazione della China, unha extensa recompilación das viaxes dun misioneiro xesuíta austríaco en China, onde se desagregaban trazos da cultura chinesa en moitísimos sentidos, do que no século XX faríase eco o lexicógrafo Tullio de Mauro nun dos seus lexicóns.

Por certo, no texto enteiro de Magalotti, faise mención de como os chineses repetían aquel zin zin zin, que soaría como o noso chinchín actual e que os italianos adaptaron.

FONTE: Jaime de las Heras/directoalpaladar.com