SABÍAS QUE... POR QUE CHEIRA TAN MAL A BOLSA DO LIXO?

Imaxinémonos por uns instantes o lixo como unha gran orquestra sinfónica na que os músicos foron substituídos por microbios, expertos instrumentistas que tocan unha melodía moi especial: a da descomposición. Desta forma, bacterias, fungos e outros microorganismos convértense en virtuosos intérpretes da que podemos bautizar como a sinfonía número 7 ou da podremia.

E é que cando tiramos algo ao lixo estamos a ofrecer un suculento banquete a unha plétora de microorganismos, os cales liberan unha serie de compostos químicos volátiles, que son os responsables deses cheiros tan característicos.

Entre as principais ’notas’ desta orquestra fétida atopamos: o sulfuro de hidróxeno, os ácidos graxos, as aminas e os mercaptanos. O sulfuro de hidróxeno prodúcese cando as bacterias descompoñen proteínas que conteñen xofre, como as que se atopan na carne ou o ovo; os ácidos graxos xéranse a partir da descomposición das graxas e as aminas a partir dos aminoácidos.

O sulfuro de hidróxeno (ese gas que evoca o cheiro a ovo podrecido) impón a súa fragrancia acre e penetrante; os ácidos graxos un aroma rancio, e as aminas achegan un toque amoniacal e fétido.

Agora ben, a composición dos cheiros do lixo non é estática, senón que cambia a medida que avanza o proceso de descomposición. Ao principio, predominan os cheiros doces e afrutados, propios da fermentación dos azucres, e a medida que pasan os días xorden outros moito máis desagradables.

Cada alimento emana o seu propio aroma e ao unirse con outros crea unha sinfonía cacofónica que resoa no aire. Así, un plátano esquecido, coa súa dozura fermentada, mestúrase, por exemplo, co cheiro a carne en descomposición, e entre ambos crean unha disonancia que resulta case dolorosa para nosa pituitaria.

O aire da bolsa de lixo, denso e cargado dunha humidade, promete ser algo máis que unha simple condensación e acaba filtrándose a través das furados da bolsa e penetrándose nas nosas fosas nasais como un intruso indeseado. Desde alí viaxa ata o noso cerebro e fíxase nos pliegues da nosa memoria cunha persistencia irritante, que oscila entre o nauseabundo e o embriagador.

Desta forma, os cheiros fétidos convértense nunha especie de código de emerxencia, que nos permitiu asociar certos cheiros con perigo. Desta forma o cheiro a carne podrecida ou animais mortos é un sinal de que hai un cadáver nas proximidades, co que iso supón, xa que pode atraer a outros animais e, ademais, aumentar o risco de sufrir enfermidades infecciosas.

Dalgunha forma a bolsa de lixo é un universo en miniatura, un microcosmos onde a vida descomponse e transfórmase en algo novo, escuro e descoñecido. É moito máis que un simple conxunto de moléculas, é unha experiencia sensorial complexa que evoca unha ampla gama de emocións e sensacións. Un recordatorio de nosa propia mortalidade e da fraxilidade de todo o que nos rodea.

FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia    Imaxe: blogjumarsol.es