OS GOLFIÑOS TAMÉN TEÑEN O SEU LADO ESCURO

Aínda que o máis seguro é que non sexa certa, a historia di que Robert Louis Stevenson tivo un soño ou, mellor dito, tivo un pesadelo onde aparecía un doutor que experimentaba coa parte malévola do ser humano. Así quixo a lenda que Stevenson escribise o relato fundacional onde aparece a dualidade da natureza humana.

O estraño caso do doutor Jekyll e o señor Hyde publicouse por primeira vez en 1886. Desde entón ata hoxe, serve de exemplo cada vez que toca sinalar o noso lado escuro, a nosa natureza trastornada; unha alteración que ben podemos trasladar ao reino animal e, en especial, aos golfiños; animais sociables e comunicativos que xa aparecen nos primeiros relatos da nosa civilización cando nos falan de Apolo, quen tomou forma de golfiño para atraer a un barco cretense cheo de mercadores co fin de que estes fixésense sacerdotes dun santuario chamado de Delfos, obviamente bautizado así en honra da conversión de Apolo en golfiño.

Pero, deixando ao carón a mitoloxía, son moitas as historias de golfiños xoguetóns e salvadores que se nos presentan como o mellor amigo do home. Sen ir máis lonxe, hai un par de anos, unha manda de golfiños formou un círculo de defensa ao redor dun nadador para protexelo do ataque dunha quenlla branca nas costas de Nova Zelandia. Mesmo, un golfiño do porto de Manfredonia salvou a vida a un mozo de 14 anos que, sen saber nadar, caeu ao mar desde un barco. Rescatouno e levouno ata o barco de novo.

Con todo, os golfiños teñen tamén o seu lado escuro, unha cara da que pouco ou nada se fala e da que hoxe toca falar aquí, e cuxa historia se remonta a millóns de anos atrás, cando os antepasados dos golfiños andaban por terra. Porque todos os cetáceos son descendentes de mamíferos terrestres. Daquel mundo perdido chégannos algunhas hipóteses. Por unha banda, fálase dos mesoniquios, mamíferos carnívoros con pintas de lobo que decidiron evolucionar mergullándose no océano. Doutra banda, a hipótese máis certeira, debido á xenética de ambos, é a que apunta aos golfiños como descendentes dos artiodáctilos, cuxos familiares máis próximos serían os hipopótamos.

Deixando ao carón a súa árbore xenealóxica, cabe supoñer que o desenvolvemento cerebral destes simpáticos mamíferos alcanza a crueldade dos seres humanos; sobre todo cando se trata de xogar a xogos sinistros como á pelota co peixe globo, ou con crías da súa propia especie ata matalas. Tamén, do mesmo xeito que o ser humano, os golfiños buscan sexo por pracer; por diversión agrúpanse en mandas e acosan ás femias da súa especie.

Por estes asuntos, lonxe dos mesoniquios e dos artiodáctilos, é posible atopar un elo perdido entre o golfiño e o ser humano. Talvez atopouno o inconsciente de Robert Louis Stevenson unha noite de febre e pesadelo, alcanzando o substrato dun mundo perdido na noite dos tempos.

FONTE: Montero González          Imaxe: vdorse (Getty Images)