UN POEMA DE NADAL: UNHA VISITA DE SAN NICOLAO

Clement Clarke Moore (1779-1863), autor do poema do Nadal Unha visita de San Nicolao (publicada o 23 de decembro de1823) atribúeselle a autoría e a definición da imaxe moderna de Papá Noel (San Nicolao) e a súa máxica visita de medianoite aos fogares dos nenos en Noiteboa. A representación vívida e alegre do poema de San Nicolao e os seus renos converteuse nunha imaxe icónica da Noiteboa. Aqui tes a tradución deste famoso poena:

Era a noite antes de Nadal, cando en toda a casa

non se movía nin unha criatura, nin sequera un rato.

Os calcetíns colgados na cheminea con coidado,

esperando que San Nicolás pronto estivese alí.

Os nenos aniñábanse comodamente nas súas camas,

mentres visións de ameixas escarchadas danzan nas súas cabezas;

e mamá coa súa touca, e eu co meu gorro,

preparabámonos para unha longa sesta invernal.

Cando no prado levantouse tal alboroto

que saltei da cama para ver que ocorría.

Lonxe á xanela voei como un lóstrego,

abrín as contras e levantei a persiana.

A lúa no medio da neve recentemente caída

daba o brillo do mediodía aos obxectos de abaixo.

E que é o que os meus ollos marabillados viron aparecer?

Unha zorra en miniatura, e oito pequenos renos,

Cun condutor pequeno e vello, tan vivo e rápido,

que souben ao momento que debía de ser San Nicolás.

Más rápido que as aguias os seus corceis viñeron,

E el asubiou, e berrou, e chamounos polo seu nome;

"Agora, Dasher! Agora, Dancer! Agora, Prancer e Vixen!

Veña, Cometa! Veña, Cupido! Adiante, Donder e Blitzen!

Por arriba do soportal! Ao alto do muro!

Agora, correde! Saíde correndo! Saíde correndo todos!"

Como follas secas que voan antes do salvaxe furacán,

que cando se atopan cun obstáculo, soben ao ceo;

así ata o tellado da casa, os corceis voaban,

coa zorra chea de xoguetes, e San Nicolás tamén.

E logo, nun instante, oín no teito

cabriolas e pisadas de cada pequena pezuña.

Como sinalei mentres a miña cabeza viraba,

pola cheminea abaixo San Nicolás chegou dun salto.

Estaba vestido todo de peles, da cabeza aos pés,

e toda a súa roupa manchada con cinza e feluxe.

Levaba un saco de xoguetes botado ás costas,

e parecíase a un quincqlleiro ao abrir a súa bolsa.

Os seus ollos, como brillaban! As súas fociñas, que alegres!

As súas fazulas eran como rosas, o seu nariz como unha cereixa!

No seu alegre e pequena boca debuxábase un saúdo

e a barba do seu queixo era tan branca como a neve.

Unha embocadura de pipa suxeitaba entre os dentes,

e o fume rodeaba a súa cabeza como unha grilanda.

Tiña unha cara ancha e unha pequena barriga redonda,

que sacudía cando ría, como un cunco de xelatina.

Era gordiño e rollizo, talmente un trasgo vello e alegre,

e rinme sen querer cando o vin,

Unha chiscadela do seu ollo e un sinal da súa cabeza,

pronto me fixo saber que non tiña nada que temer.

Non dixo unha palabra, pero foi directo ao seu traballo

e encheu todos os calcetíns e logo volveuse de súpeto

e poñendo o seu dedo ao carón do nariz,

e, a un sinal coa cabeza, pola cheminea, ascendeu!

Saltou á súa zorra, ao seu equipo deulle un asubío,

e todos voaron lonxe como os vilanos dun cardo.

Pero oínlle exclamar, mentres conducía e perdíase de vista:

"Bo nadal a todos, e para todos unha boa noite".