A ORIXE DAS PALABRAS: DAR CABAZAS A ALGUÉN

Dar cabazas é dicirlle a alguén que por moito que te ame, non debe facerse ilusións contigo, porque ese amor non é correspondido. Na antigüidade asociábase literalmente a un xerro de auga fría para a paixón amorosa.

A interpretación actual xa estaba vixente na antiga Grecia e ten que ver coa química, xa que entón críase que comer cabaza contribuía a eliminar o desexo: é dicir, era un anafrodisíaco, o contrario do froito da paixón. Tamén hai indicios do seu consumo na India e o antigo Exipto, con idénticos fins.

Esta crenza continuou na Idade Media, mesmo dentro dos conventos, onde se empregaban rosarios de pebidas de cabaza para afastar os pensamentos pecaminosos de frades e monxas. De feito, esas pebidas tamén se mascaban, como apoio para o cumprimento do voto de castidade. Co paso dos séculos, a expresión saíuse do terreo exclusivo do pasional e estendeuse a deixar á xente coas ganas en competencias, aventuras e peticións de todo tipo.

Non se coñece a orixe desta hortaliza, aínda que se cre que a cabaza é orixinaria da India. O seu cultivo estaba arraigado en Oriente Medio en tempos de Moisés cara ao século XIV a.C. Do mesmo xeito, tamén se sabe que a consumían os cidadáns no Antigo Exipto.

Volvendo ao terreo amoroso, o de dar cabazas ten exemplos literais. Nas zonas rurais estilábase en séculos pasados que un mozo pretendente dunha moza do pobo era convidado a comer a casa dela. Se a moza ofrecíalle lume para acender o seu puro, era sinal de aceptación deses amores. Pola contra, se lle servía un prato de cabaza, non había máis que falar: o pretendente levantábase e íase.

Outros pobos asociaron a cabaza á xente de pouca intelixencia. De feito, hai un dito popular respecto diso: “Deixa ao necio en baleiro, cal cabaza xunto ao río”.

FONTE: E.R.A./heraldo.es     Imaxe: espanholsim.com