A ORIXE DAS PALABRAS: AO TUN TÚN!

Esta exclamación pode ser escoitada moi a miúdo en boca de calquera cidadán arxentino, sen importar a súa idade, sexo, relixión ou condición socioeconómica. Polo seu aspecto tan coloquial parece provir dos arrabaldes porteños ou de zonas rurais, e ata parece emparentarse con facer algo a ou andar aos tumbos. Pero nada de todo iso. Esta expresión, á que se apela para sinalar algo feito de apuro, sen previsión, sen tento, exhibe partida de nacemento hai séculos e moi lonxe das nosas terras.

A súa raíz parece ser latina (aínda que diversos entendidos na materia non validan a hipótese), e é probable que non variase no seu sentido orixinal e ata na súa dicción. Dise que os romanos antigos dicían Ad vultum tunn, que se traduciría "como vós o vexades", "segundo che pareza". Da mesma forma en que o facemos hoxe, na antiga Roma utilizábase na fala vulgar. O latinismo, transmitido boca a boca, acabaría denigrando no son que hoxe escoitamos, coa intención de describir algo que se fixo sen planificación nin coidado.

FONTE: themalbecpost.com